Epeydir büyük bir heves ve heyecanla büyük oğlum Yamaç'ın yıl sonu gösterilerini ve göstereceği performansı bekliyordum...Zira şimdiye kadar her türlü kutlama ve törende utangaçlık nöbetine girip ortamı terketme ve ona belli etmesemde hayal kırıklığıyla eve dönmeme sebep olan hikayelerimiz mevcut...Halbuki öğretmenlerimiz ve psikoloğumuz oldukça girişken,neşeli ve aktif bir çocuk olduğunu,provalarda tüm görevleri harfiyen yerine getirdiğini,belkide karşısında bizi görmesinden kaynaklı bir utangaçlık yaşadığını söyleselerde bu tutuk durumundan anne olarak payıma düşen birşeyler var mı kuşkusunun içimi kemirmesinden kendimi alıkoyamıyordum doğrusu...
Neyse ki dün akşam ki yıl sonu müsameremizde Yamaç'cım bu fobisini büyük ölçüde yendi diyebilirim.Koroda şarkı söylerek yaptığı açılışı kukla adlı gösteriyle sürdürüp,arılar ve filler oyunuyla noktaladı ve bizden tam puan salondan yoğun alkış alarak geceden mutlu ayrılmamıza sebep oldu...
İnsanın kendinden bir parçanın sizden bağımsız birşeyler yapabiliyor olması nasıl muhteşem bir duyguymuş onu yaşadım dün akşam...O şarkı söylerken bende (ona yardımcı olsun diye hepsini ezberlerlediğimden)oturduğum yerden gözünün içine baka baka eşlik ettim ona rahatlamasına yardımcı olmak için...Her defasında ellerimin içi acıyana kadar hatta gösterinin ortasında anlamsız yere alkışladım onu,onunla ne kadar gurur duyduğumu göstermek için...Gözlerim yaşardığıyla kalmadı damla damla süzüldü yanaklarımdan...Sadece kendi oğlumu değil sahneye çıkan her çocuğu kendi çocuğum gibi duyumsayarak aynı hissiyatla izledim ve alkışladım daha doğrusu alkışladık.Eşimde en az benim kadar duygulandı her gösteri sonunda...
Velhasıl kelam dün akşam büyük bir gurur gecesi yaşattı canım oğlum ve arkadaşları bizlere.Umarım hayatları boyunca bu ve benzeri pek çok konuda büyük başarılara imza atarlar ve bizlerde yaşadığımız sürece ayakta alkışlarız her yaptıklarını...
Özellikle bu gösteri içimizi çok acıttı...
Minik kızımda pek bir ilgi ve keyifle izledi tüm gösteriyi...
Eee hediyeyi de hak etti ama...
