Yemek Savaşları...

Fatih İstanbul'u fehtederken,benim çocuklara yemek yedirirken zorlandığım denli zorlanmamıştır,adımın Gönül olduğu kadar eminim buna.
Neşelihaller de bugün ki postunda tamda bundan bahsetmiş,pişti olduk onunla lakin bu akşam yaşadığımız meyve krizi,içimi boşaltma ,deşarj olma ihtiyacı doğurduğundan,yazmadan geçemedim.
Yamaç oldum olası rahat yemek yiyen bir çocuk olmadı.Hiç yemez değildi ama ağzında tutar yutmak bilmezdi bir türlü.Sinirden ellerim titrer,saçlarım tel tel dikilir,akabinde cıyak cıyak bağırırdım.Bir keresinde unutmuyorum,özene bezene hazırladığım yemeyi bir kaç kaşık yedikten sonra ağzında tutmaya başladı,yut oğlum yutmaz,hadi oğlum,canım oğlum,kuş geçiyo,uçak geçiyo...yok yok yok yutmuyor bir türlü.Sabır sabır bir yere kadar.Ağzındakini püskürtmesi bardağı taşıran son damla oldu ve elimdeki kaseyi fırlattığım gibi duvarlar,mobilyalar,TV,üstüm başım hatta tavan bile yemek artıklarıyla doldu.Asabiyetin bedelini 2 saat kirlenen yerleri temizlemekle ödedim sanki çocuğun çok umruymuş gibi...

Hala da öyle mız mız yemek konusunda.Kilosu yaşının standartlarında hatta üstünde de diyebiliriz ama hep zoraki yer.Şöyle iştahla sofra başına geçipte afiyetle yiyip kalktığı 5 yıllık ömrü hayatında henüz vaki olmamıştır.Gözü sağda solda,uyuşuk,mayışık,yemek ona bakar o yemeğe bakar,karşılıklı bakışmalar vuslatla son bulmaz ne yazıkki.Oğlum tabağındakini ye demekten iflahım kesilir,iştahım kaçar ama her ne hikmetse kilo vermeyi beceremem.Stres bünyeyi şişiriyor demekki...

Zeynepte Yamaç'la aynı belki daha beteri.Yemek yenileceğini anladığı an stres basar,kaçacak delik arar.Ben yemiycemmm naraları havada uçuşur.Sanki ben yedirmekten çok keyif alırmışım gibi.Severek yediği yemek sayısı kısıtlı."Mantı,tavuksuyu çorba,düğün çorba(genel olarak yoğurtla terbiye edilmiş çorbalar),ıspanak.Mantıya asla hayır diyemez hatta bazı zamanlar mantı aşerir.Geçenlerde bir akşam babası ananeden alıp eve getirirken "baba ben mantı ittiyorum "demiş,babası gelir gelmez buzluktan çıkardı ve bir güzel pişirip yedirdi kıymetli kızına da bir tarafları şişmeden kurtarabildik:)Bu saydıklarım dışındakileri yedirmek deveye hendek atlatmak kadar zor olur benim için.Kimisini ilk kaşığı alana kadar ısrarla reddeder,bir kaşık aldıktan sonra beğenirse keyifle devam eder.Ama o ilk kaşığı ağzına vermek inanılmaz bir sabır ve azim gerektirir,kafasını sağa sola salladıkça yemek saçlarına bulaşır,kaşıktan üstüne başına,sağa sola dökülür.bende sinirden gerim gerim gerilir,yanısıra ellerim titrer,gözlerim, yuvalarından fırlar halde avaz avaz bağırırım.Ağlaya zırlaya yediğinin hayrından çok zararını görerek kalkar sofradan.

Bu akşamda aynen böyle gelişti...
İş çıkışı markete gidip,dünden tam takır olduğunu farkettiğim buzdolabının azcık yüzünü güldürmek için biraz alışveriş yapayım dedim. Ispanak,pırasa,kereviz, brokoli, havuç,patates,roka, kırmızı soğan,karnabahar ne bulduysam aldım.Eve geçip,ıspanak,havuç, pırasa,patates,brokoli ve kerevizden bir miktar alıp  bir güzel yıkadıktan sonra doldurdum düdüklü tencereye,üstüne su ekleyip koydum ocağa.15 dk kadar piştikten sonra kapatıp blendırdan geçirdim.Ayrı bir kapta 3 çorba kaşığı unu bir miktar suyla karıştırarak meyanını hazırladım ve kaynayan çorbaya karıştıra karıştıra ilave ettim.Son olarak yarım paket kremayı ekleyip 3 dk daha kaynatıp ocaktan aldım.
Ohhhhh misler gibi şifa kaynağı "kremalı sebze çorbası" sabırsızlıkla hüppletilmeye hazır.
Ama nerde öyle elinde kaşık,ağzı açık halde bekleyen çocuklar.
"Hayırrrr ben yemek istemiyorum "söylemlerini duyunca çorbanın bile hevesi kaçtı zannımca.
Zeynep hanım büyük bir iştahSIZlıkla,zar zor,ağlaya zırlaya,bağrıla çağrıla bitirdi kasesindekini.Saçlarıda epey nasiplendi her zamanki gibi.Sanırım en çok onlar seviniyor bu işe,en doğalından maske işte daha ne olsun...
Yamaç'ta ısrar kıyamet,tembih tembih üstüne,1 den 10 a saymacalarla aynı zorlukla bitirdi güzelim çorbayı.
Bir tek Rüzgar yemek konusunda sorunsuzdur bizim evde.Ona yemek yedirmek gibi bir telaşım da stresimde olmadı hiçbir zaman.Hatta koyarım önüne kendi afiyetle yer "ben doydum,eline sağlık anne" der ve kalkar.Bu duruma alışkın olmadığım için yaptığı tarafımdan olağanüstü bişeymiş,büyük bir başarıymış gibi addedildiğinden   başımın üstünde gezdiresim var canım oğlumu.Gerçi her konuda en sorunsuz o dur ya,ilk altı ayının aksine...

Yemeğin üstünden geçen 1 saatin ardından meyve faslına geçildiğinde benzer sahneler tekrar yaşandı.Yamaç çok seçer meyveyi.Bir tek elma,nar nadiren armut ve mandalina yer.Birkaç dilim elma yedi,mandalina verdim yemek istemedi bende yemekten zaten sinirliyim yiyeceksin diye inat ettim.Yememeye ısrar edince tekrar bir sesler yükseldi evde.Eşim bu kez bana müdahale etti."Sakin ol ne bağırıyorsun,ısrar etme,yemek istemiyor,sevmiyor çocuk,sana zeytin versem zorla yermisin?" dedi.
Haklı aslında,farkındayım ama yesin istiyorum,faydasından istifade etsin,bünyesi güçlensin,alışkanlık edinsin istiyorum.O yesin ben doyayım istiyorum.Baba ne anlar ki bu hissiyattan...
Yemezse yemez,strese lüzum yok,acıkınca yer zihniyeti hakim değil mi tüm babalarda..

Aslında doğru olanda o değil mi?

Gel de bunu annelere anlat...

Offff offfff...