Yaz Halleri (rehaveti)...

Yaz geldi;havalarda,ruhlarımızda coştukça coştu.Evlere sığmaz olduk;dolayısıyla pc başına geçmeye fırsatta olmuyor, hevesde.Ne yazı yazasım var,ne blog okuyasım,ne de sosyal ortam gezesim.İyi de böyle,eksikliğini duymuyorum hiç...

Günler yoğun;her zaman ki gibi.Rutinden tek farkı:havaların ısınmasıyla çocukları evde tutmanın mümkün olmayışı.YA'nın okulu tatil oldu;tüm yaz evde.O'nun deyimiyle "90 gün tatil" yapacak.RU ve ZE yaz okuluyla talime devam.Keyifliler şükürler olsun.YA, sabah kardeşlerini yolcularken burkuluyor bir parça."Kardeşlerin gidiyor diye üzülüyor musun?" diye sorduğumda "evet"cevabını alınca bende burkuluyorum esasen fakat haftanın iki günü havuza devam ettiği ve diğer günlerde beraber gezintiler yaptığımız için sıkılmaya pek fırsat bulamıyor olması biraz rahatlatıyor ikimizi de..Yanısıra bahçede arkadaşlarıyla vakit geçiriyor sıklıkla.Akşam yemeğiyle eve giriyor,bin naz niyazla.Sokak çocuğu oldu kelimenin tam anlamıyla.Varsın olsun,keyfi pek yerinde ya...

Ameliyat oldum bitti.Vücudumdan bir uzvumun benden ayrı düşmesi, içimi acıttı biraz.Onun eksikliğinin sıkıntısını yaşatmasın dilerim Allah bana ve benim gibi bu rahatsızlığı geçirmiş nice insana.Ameliyat sonrası süreci tahminimden ağır geçti.Ben ki;her sıkıntıya kolay kolay aman demeyen biri iken bunca veryansın etmişsem sahiden canım yanmıştır demek ki..İlk bir kaç gün, oturmak,uyumak,öksürmek,sağa sola dönmek ve hatta gülmek bile tam anlamıyla işkenceydi.Yatarken sağa sola dönmek pek mümkün değildi; dönmeye çalıştığımda ise içimdeki tüm organlar birbirinden bağımsız hareket ediyordu sanki.Muhtemelen gazdan dolayı idi bu hissettiklerim.Doktor gazın dağılması için yürümemi salık vermişti fakat yürümekte eziyetti benim için.İki gün yattım hastanede.Bu iki günün ardından bir gün de annemlerde istirahat ettim ve ertesinde sıkıntılarım devam etse de döndüm evime ve kaldığım yerden devam ettim rutinime.



Hastane hatırası...

Çocuklar pek üzüldüler halime.Karnımdaki sargıları gördükçe yüzleri ekşiyor ve gelip öpüyorlardı karnımı mütemadiyen."Ne zaman iyileşeceksin?" diye de endişelerini dile getirdiler boyuna.Arada ağrılarımı unutup koşarak üstüme geliyor ve sarılmak istiyorlar,benden gelen telaş dolu ikazlarla üzülerek kendilerine geliyorlardı.Neyse ki 5.ci günden itibaren daha iyi hissetmeye başladım kendimi.Salı günü de gidip dikişlerimi aldırdım.Artık normale döndüm sayılır.Fazla yürüdüğüm yahut ağır iş yaptığımda sıkıntı duyuyorum biraz ama buna da bin şükür.Geçti bitti gitti işte...

Allah dermansız dert vermesin kimselere...