Gogıl;sen nelere kadirsin...

Öncelikle,şu GOOGLE 'ı tüm insanlığa kazandırarak EDİSON'dan sonra en çok dualarıma mazhar olan muhterem şahsiyetlere kazandıkları deste deste banknotları sonuna kadar hakettiklerini düşünerek milyon kez şükranlarımı sunar,YA'nın kendileriyle derin ve gayet samimane münasebetlerini gördükçe duyduğum kıvancı kendilerine ithaf etmeyi bir borç bilirim.

Şöyle ki;

Aklına takılan her soruda kılavuz bellediği saygıdeğer arama motoruyla aralarından su sızmıyor.Misal;

Geçen hafta kuzenimin kızının doğum günü münasebetiyle İzmit'e gitmemiz gerekiyor.O gün anneannemizde kalmışız ve babamız ufak bir iş için dışarda;dolayısıyla babamızın davetten henüz haberi yok.Ben de Neco'nun bunca kilometre yolu gözünde büyüteceğinden dem vuruyorum.Şöyle bir diyalog geçiyor aramızda:

G: İzmit buradan kaç km acaba?

YA: Anne ben bir dayımlara çıkıp gogıldan bakayım kaç km olduğuna.

G: :)

YA: Bir de Diyarbakır'a bakarım hem.

G: !!! ??? Diyarbakır mı? O nereden çıktı ki?Ne işimiz var Diyarbakır'la?Oraya mı gitmek istiyorsun?

YA: Büyüyünce askere oraya giderim belki..

G: hönk..!!! pek ileri görüşlü oğlum benim..

*

YA'yı okula anneannesi hazırlıyor.Ben çalıştığım ve YA'da öğlenci olduğu için okul saatine kadar anneannede.Oradan iyi anlaştığı bir arkadaşıyla beraber internette bir şarkı dinlemişler;beğenip belleğinde yer etmiş.Geçen akşam aklına gelmiş olacak:

YA: anne sen o şarkıyı biliyor musun? dedi.

G: "Hangi şarkı oğlum?"

Çeçereçeççe falan gibi birşeyler mırıldandı.

G: "Hayır oğlum bilmiyorum" dedim.Sahiden de hiç duymamıştım.

YA: "internetten bakabilir miyim?" dedi.

G: "Bak bakalım merak ettim bende" dedim.

Açtı,klavyeden birşeyler tuşladı ve "hıhhh buldum" diyerek gururuna eşlik eden zafer nidalarıyla gözlerinin içi parlayarak şarkının açılmasını bekledi.Ve müzik başladı:

Son gözdemiz bu şarkı ve haliyle yatıp kalkıp dinliyoruz;çoluk çocuk deli gibi coşarak dememe gerek yoktur herhalde...

Gogılcım sağolsun...

Rötarlı Okul Hikayesi...

 Okullar açılalı neredeyse 1 ay olacak ve ben hala toparlanıp YA'nın en özel anılarından biri olan ilköğretime  başlaması ile ilgili ufacık bir kelam edip,bir kare fotoğrafını koymadım ya,yazıklar olsun bana...
İşi gücü bahane edip,ettikçe de kendime dert edinip miskin miskin kalakaldım öylece.Neyse geç de olsa not etmeli artık.

Tatil rehavetini atlattıktan sonra YA'nın okul durumu gündemimizde yerini aldı.Göndermeyi tercih ettiğimiz okulla ilgili ikametgah sorunumuz vardı ve bunu bir an önce çözmeliydik.Her gün Neco'yu arayıp işleri hızlandırması için dürtüklüyordum zira vaktimiz dardı ve okul yönetimi bu konuda çok kararlıydı.Para konusu falan da mevzu bahis edilmiyordu.Tamamen kurallar kaideler dahilindeydi herşey.Uzunca süre verdiğimiz uğraşlar neyse ki okul açıldıktan iki gün sonra sonuç verdi ve kaydını yaptırdık YA'nın.
Uyum haftasının üçüncü günü başladı YA okula.Bende izin aldım o gün işten babasıyla birlikte yanında olmak için.Sınıf kapısına geldiğimizde tüm öğrenciler sıralarına oturmuş, kiminin yanında annesi, kimi yalnız bekleşiyorlardı.YA üç senedir kreşe gidiyor olmasına rağmen her okul değişiminde yaptığı gibi yine girmeyi reddetti sınıfa.Kapının önünde bekliyor ısrarla içeri girmeyi reddediyordu.Ne yaptık ne ettiysek sonuç vermedi.Neco bir yandan ben bir yandan döktüğümüz onca kelama rağmen nuh dedi peygamber demedi velet.Neco ve ben sıraya gidip oturduk ve çocuklarla sohbet etmeye başladık ki O'da ısınsın ve dahil olmak istesin diye ama ı-ıı hiç bir çaba sonuç vermedi içeri girmesi için.Bir yandan ağlıyor bir yandan da "ben bu okulu hiç sevmedim,buraya gitmek istemiyorum,duvarlarına tekme atacağım şimdi" gibi gerginlik yüklü ifadeler kullanıyordu.En son karşısında stresten ağladığımı hatırlıyorum.Sahiden ağladım çünkü sinirlerim bozulmuştu.Bu manzara karşısında benimle birlikte ağlıyor fakat yine de"numara yapıyorsun biliyorum" diye karşılık veriyordu zibidi.

Ve bu sırada öğretmenimiz girdi içeri.Görünce ciddi anlamda hayal kırıklığı yaşadım zira genç ve dinamik birini bekliyordum;daha doğrusu tercihim o doğrultudaydı.Tavsiye üzerine bir öğretmenin ismini almış fakat herkes onu tercih ettiği için yığılma olduğundan-ki öyle olmasa bile öğretmen tercihi kati suretle yapılamıyormuş-ne çıkarsa bahtımıza deyip beklemek durumunda kalmıştık.Şansımıza denk gelen öğretmen bende ilk intiba olarak pek olumlu bir izlenim bırakmamıştı.Gayet güleryüzlü,sevecen bir tutumu vardı fakat okulun ilk günüydü o gün,böyle olması gayet normaldi.Gelecek günlerin neler göstereceği isi tam bir muamma idi şimdilik.

Öğretmenin içeri girişiyle veliler ufak ufak dağılmaya başladı.Bir iki çocuk dışında(bunlardan biri YA) sorun çıkaran kimse yoktu.Herkes yerine muntazaman oturmuş, ciddiyetle hazır ve de nazır öğretmenden gelecek yönlendirmeleri bekliyordu.YA hala kararlıydı içeri girmemekte.Öğretmen yanına geldi ve ılımlı bir dille içeri davet etti fakat YA aynı kararlılığı öğretmenine karşı sürdürdü.Sonunda O da pes etti ve girdi içeri.Etraftaki insanlar bizi inceler olmuştu artık ve bu beni çok rahatsız ediyordu.Bir süre sonra öğretmen çıktı sınıftan, peşinden de sıra halinde öğrenciler.Okulu gezdireceklerdi çocuklara,son bir gayretle sıranın ucundan da olsa girmeye ikna edebildik YA'yı.Eğreti bir biçimde, son derece isteksizce serseri mayın gibi dolanıyordu okulu;bizde peşinden tabi.Müdür odası,katlar,kütüphane tek tek dolaştılar ve en son bahçeye çıktılar.Mendil kapmaca oynayacaklardı.Bı sırada farkettik ki YA ufak ufak ısınmaya başlamıştı sanki.Oyun bitip tekrar sınıfa girdiler ve artık YA için düğüm çözülmüştü nitekim ana sınıfından bir arkadaşıyla aynı sınıfta olduğunu farketti ve o dakikadan sonra ayrılmaz bir bütün haline geliverdiler.Sanki 15 dk önce kıyametler koparan çocuk kendisi değildi.Sohbet muhabbet geçirilen anların ardından eve gitme vakti geldi ve "ben bu okula gitmeye karar verdim" diyerek ayrıldı okuldan.

O hafta birer ikişer saatlik gidiş gelişlerle uyum sürecini tamamladık.Asıl ciddi başlangıç pazartesi günü olacaktı.İşe gidiyor olmam dolayısıyla oğlumun okulla ilgili ilk deneyimlerinde yanında olamayacak olmak beni ziyadesiyle üzüyordu.En azından ilk haftasında birlikte olabilmeliydik diye çok hayıflandım fakat işe başlayalı kısa bir süre olduğu için bu çok da mümkün değildi.Kaldı ki çok yoğun günler geçiriyordum iş yerinde,değil bir gün birkaç saatlik yokluğum işleri daha içinden çıkılmaz hale getirebilirdi.Bu haller içinde YA'yı babanın emin ellerine teslim edip işyerinin yolunu tutmak zorunda kaldım.

Anasınıfından tanıdığı arkadaşı Hazar ile...

Şimdi herşey yolunda.Yani YA o ilk gün ki gibi krizleri tekrar etmedi hiç.Severek gidip geliyor okula.Fakat şimdi başka problemlerimiz var.Mesela huylarımızın fena halde değişmesi gibi...
Devam edeceğiz...
:)

Otuz beş...

Sözüm ona yolun yarısına erişmiş doğum günü çocuğuna...



35 değil 25 im ben bir kere ;)