Yazmak ya da Yazamamak...

Kaynak:Bilim ve Teknik Dergisi

Uzuuunnn zamandır yazmamışım,tam 15 gün olmuş.

Blogların kapanması herkeste olduğu gibi beni de olumsuz etkiledi maalesef.

Tam hızımı almış ilerliyordum ki,birileri frene bastı,duvara tosladım,ondan sonra da kendime gelemedim bir türlü.Yazma şevkim kaçtı.Bir yığın güzel birikimler oluştu ancak onları satırlara dökmeye elim yetmedi nedense...

Yoğunum ayrıca,oldukça yoğun.İş yerinde olağandışı gelişmeler süregitmekte, önümüzdeki günlerde sürpriz gelişmeler olabilir.

Yoruluyorum çok...

İşte ayrı tempo,evde zaten her dem ağır işçi...

Bu ağır temponun yükü bedenimi zorlamaya başladı artık.

İşyerinde harcadığım mesainin ardından eve dönerken "şöylee ayaklarımı uzatıp bir müddet dinlenmek,ardından sıcacık bir duş alıp kendime gelmek,peşi sıra mutfağa geçip keyifle akşam yemeği hazırlamak,ardından sakin sükun oturup tadını çıkara çıkara yemek yemek,peşinden koltuğa yayılıp nefis bir kahve eşliğinde kitap okumak,sonrasında rehavete kapılıp koltukta sızıp kalmak" gibi oldukça gereksiz ve saçma!!! hayaller kuruyorum ,peşi sıra silkelenip kendime geliyor neden sonra asli görevlerimi hatırlayıp,başımın üstünde gezinen hayal bulutcuklarını tek tek dağıtarak,yüzümde düşlediklerimden sebep biçare bir ifadeyle eve varıyorum.

Çocuklar gelene kadar evdeki sükunet beni biraz oyalayıp kandırmaya çalışsa da,onların gelişiyle kaos çemberinin merkezinde buluveriyorum kendimi.Beynim başka,uzuvlarımın her biri başka başka yönlere dağılsalar da toparlamaya çalışıyor lakin ara ara okun yaydan çıkmasına engel olamıyorum.Bazı zamanlar-ki çoğu zaman-beni(bizi)o denli zorluyorlar ki kapıyı çarpıp çekip gidesim geliyor o dakka.Söylenip duruyorum kendi kendime mantıksızca,aptalca...Herşey batıyor bana,inanılmaz rahatsız ediyor her detay o anlarda.Sevgiyle yanıma yanaşsalar bile sakinleşemiyorum yazık ki.

Uyuyana dek bu böyle sürüp gidiyor.Ne zaman uyuyorlar o zaman "azcık daha sabırlı olamaz mıydın,ne vardı bu kadar gerecek,hem kendini hem çocukları?" diye iç hesaplaşma nöbetlerini tutuyorum.Hergün kendime söz veriyor,her kaos ortamında verdiğim sözlerden süratle cayıyorum.Böyle olmasını hiç arzulamıyorum,hemde hiç.

Huzur olsun istiyorum,sükunet olsun istiyorum,en büyük gürültümüz mutluluk cıvıltıları olsun istiyorum...

Çok şey mi istiyorum?