Bu akşam yine enerjileri tavan yaptı bizim veletlerin.Karı koca ikimizde stresten ve gerginlikten gerim gerim gerilmekteyiz.Bolca bağırıp çağırdık maalesef istemeyerekte olsa.Ama insan kendini frenleyemiyor bazı anlarda.Her ağızdan bir ses çıkınca ve üstüne birde bolca hoplayıp zıplama eşlik edince,bütün gün yorulan beden ve beynimiz infilak ediyor bir yerde.
Yamaç, tüm gün okulda onca yorulmuş olmasına karşın,eve gelince nasıl oluyorda bu denli enerjik olabiliyor aklım almış değil.Çocuklarda uyku ve yorgunluk hali enerjiyi tetikliyor diye bir kanıya vardım ben artık.Akşam eve gelirken arabada uyumak üzereydi halbuki,ama eve gelince birden son derece dinamik ve aktif bir moda bürünüverdi.Ne oluyor ki anlamıyorum...
Tüm akşam koştu,hopladı,zıpladı,ağladı,zırladı ve beni zorla çileden çıkardı .
ve maalesef ki sonunda hiç tasvip etmediğim şeyi yaptırmak için tüm gücüyle uğraştı...
Yaptım mı?
Evet itiraf ediyorum maalesef ona bir tokat attım...Ve çok pişmanım....
İçime giren şeytana yenildim,çok üzgünüm...
Ne olurdu o kadar ağlayıp beni çileden çıkarmasaydın be oğlum...
Ne yapacağım şimdi içimi kemiren bu azapla...
Biri bana yardım etsin...
Bazen, içimden sarsmak geliyor.. insan kendi çocuğundan bıkar mı.. öyle bir an geliyor ki bıkıyorsun.. çünkü sende insansın.. sabrın,hoşgörünün bir sınırı oluyor..
YanıtlaSildüşünsene bizler az mı yedik popomuza tokatları..
teselli olur mu bilmiyorum ama..üzülme..annelik bir sınav, bazen böyle inişler çıkışlar olur.. her zaman dört dörtlük olunmuyor işte..
Dayak cennetten çıkmadır demiyeceğim haliyle ama bazen bu çocuk milleti insanı çok bunlatabiliyor. Öyle anlarda da en ilkel dürtümüz ortaya çıkabiliyor işte. Alışkanlık haline gelmedikten sonra (siz de asla böyle durum olamayacağından eminim) fazla da dert etmemek lazım bence. Her an mükemmel anne olamayabiliriz, bu da bizim hakkımız. Sevgilerimle.
YanıtlaSil