Vicdan,Yara ve MİM

YA'ya karşı hep bir vicdan azabı duymuşumdur içten içe..Zamanla bu azap yaraya dönüştü,hatta ara sıra kanayıp canımı yakmakta.Bazen de zorla kaşıyıp kendim kanatıyorum yaramı;sırf kendime olan hıncımdan...
Kimi zaman tam iyileşmeye,belli belirsiz olan izler kapanmaya yüz tutacakken,koskoca ya da aslında ufacık bir nedenle tekrar kök salıyor derinlerde...

Velhasıl,çelişkilerle beslenen bu yara,kimi zaman azalıp,kimi zaman azarak,ama her dem benle,sonsuza kadar yerleşik kalacak.

Yaranın sebebini tahmin etmek zor değildir sanırım.Evet tam üstüne bastınız ve bir darbede siz vurdunuz.Ama ziyanı yok,alışkın bu yara bu çeşit travmalara...

YA 2,5 yaşındaydı abi olduğunda;iki kardeşe birden sahip olarak üstelik.Ağırdı yani sorumluluğu ve de katlanacakları..

Bir kere tam ilgiye ihtiyacı olduğu ve algılarının açılmaya başladığı dönemlerdi.Anneye bağımlılığı uçlardaydı.Nereden bilsindi anne artık üçe bölünecek ve sıra bekleyecek kendisiyle ilgilenilmesi için.Üstelik doyamayacaktı ki sınırlı ilgisine.Ya biri vıyaklayacaktı karnı acıktığından,ya öbürü dermansız gaz sancılarından. Sevmek istese üstelik,birileri müdahale edecek canları acıdığı düşüncesiyle.Zira nerden bilsin çocuk mıncıklayarak sevilmeyeceğini o kadar minicik bebeklerin.Kendide minnacık oysa...

Biraz daha büyüdüklerinde zorla öğrenecek paylaşmayı.Fikri sorulmadan,izin alınmadan,danışılmadan... Kapıverecekler birden,bomboş kalacak elleri.Önce şaşkın,ardından ağlayarak,nihayetinde taarruza geçerek verecek karşılığını.Paylaşmayla birlikte savaşmayı da öğrenecek aynı zamanda;istediklerine sahip olabilmek,kaptırdıklarını tekrar kazanabilmek için...

Anne için öncelik hep ondan yanadır ama bazen yetişememekten sebep,azıcık ihmal eder kendisini.Herhangi bir talebi karşısında şayet kardeşleriyle meşgulse anne,biraz beklemesini tembihler ona;bir çocuk için beklemek ne menem bir şeydir oysa...

Ama bu sayede sabretmeyi ve beklemeyide öğretir hayat ona...

Anne-baba,günlük hayatın koşturmacasıyla bunalıp stres elbiselerini geçirince üstüne,en ufak kargaşaya,en basit kaosa büyük harflerle tepki verince,nasibini en çok o alır abi vasfından sebep.Kocaman adamdır ya herkesin gözünde artık.

5 yaşında,küçük dev adam oysa...

Hayatın ne acımasız olduğunu da öğretir bu tecrübe ona...

Annenin yarasını en çok ne kanatır,canını en çok ne yakar bilir misiniz?

Yakınlarımızla beraberken,onca ikazlara,söylemlere karşın,tüm ilginin kendisinden ziyade ikizlere gösterilişi, onunda kendisini göstermek adına çırpınıp duruşu,anlamsız ya da aslında gayet anlamlı çıkışlar yapışı, farkedilemeyince sessiz kalışı,mahsun bakışları (kanat bakalım Gönül,şimdide kanat,acısın canın,hatta kalbine bir yumruk indir daha iyi,tutma gözyaşlarını akıt,kalmasın içinde.Ggözyaşlarını yarana akıt ki her koşulda acısın yaran,burnunu silmeyide unutma,zira her ağladığında gözyaşlarına eşlik eder oda).........

Gözde olabilmek,ilgi ve dikkat çekebilmek için çırpınmak,hırslanmak gerektiğini de bilir artık...

Ama annesi yetişir imdadına...Anne o kadar çok sevmektedir ki onu,evrendeki tüm ilgiler,sevgiler başka yöne kaysa da,annenin engin sevgisi,sarıp sarmalaması,öpüp koklaması,hepsinin yerini tutar;hemde misli misli fazlasıyla...Onun gözlerindeki ışığın voltajı azıcık düşse,anne ömrünü verir tekrar parıldaması uğruna.Bilir ki dünya bir tarafa,annesinin nazarındaki yeri bir tarafa...

Biliyorum ki,benim gibi birden fazla çocuğu olan çoğu anneler,ilk çocuklarıyla ilgili içlerinde hep bu ve buna benzer endişeler barındırmışlardır.

Bu sebeple bir MİM de ben başlatıyorum.

Konu:

"İLK GÖZ AĞRISI VE ANNEYE HİSSETTİRDİKLERİ"

Mimlediklerime gelince:

sevgili annekaleminden , İlkay ve kurabiyegiller , buse ve ivirzivirdefteri., sevgili küçük prens , sevgili fındıklı kurabiye ve tabi ki vazgeçilmez delianne ...

Hadi bakalım,sizde vaziyet nedir bilmek isterim...

Bu arada MİM konusu açıp mimlemekte ayrı bir zevkmiş:)))