Hüzün...

Sessizce Ölmek


Dogarken mi başladi benim son yolculugum

Ondan mi öyle geçti o garip çocuklugum

Masallarla düşlerle beni hep aldattilar

Yaşadigim; en büyük yalandi biliyorum

Boşlugu kucaklardim uzatsam ellerimi

Düşsem diye beklerdi pusuda bir uçurum

Kol gezerdi çevremde acilar ölüm gibi

Ben ondan böyle kaldim, ondan karardi ruhum

Yagmur mu yagmazdi ne, tarlalar mi çorakti

Neden hiç yeşermedi serptigim onca tohum

Şimdi ölen bir şey var içimde azar azar

Ha söndü ha sönecek yillar önce yanan mum

Susmayin biliyorum, ben bir yalan dünyada

Gürültülü yaşadim, sessizce ölüyorum

Ümit Yaşar'ın bu şiirini anımsattı, daha iki gün önce cıvıl cıvıl,hayat dolu,tüm pozitif enerjisiyle kıpır kıpır dans ederek ekranlarda boy gösteren bir ünlünün ani ve sessizce ölümü.
Bu sabah öğrendim ve derinden üzüldüm.
En acısı taze bir anne oluşu.1,5 yaşında bir bebecik annesiz kaldı,kalbime en dokunanı o.
Ölüm acı,ölüm yıkıcı,ölüm ani,ölüm her dem erken,alışılması çok güç...
Ama böylesi ölümler daha bir sarsıyor insanı...
Yaşamak ve ölüm
İç içe,görünmeyen o ince çizginin ne zaman diğer ucuna geçeceğiz belli değil.
Bir akşam,aklınızın ucundan dahi geçirmeyerek yatıyorsunuz,
sabah kalkabilecek misiniz meçhul...
Gidene mi zor kalana mı sorusunun cevabını vermek ise oldukça zor.
Kalan bir bebekse,
cevabı üç bilinmeyenli denklem...
Yaradan hayırlı ölümler versin herkese,
Ama hiçbir anne evlatsız,hiçbir evlat annesiz kalmasa keşke...