Tatillllll.......... (istiyorum)

Bu çocuk milleti,insanın sabrının sınırlarını ya da kendi şanslarını en fazla ne kadar zorlayabilir...

Bu limitler konusunda herhangi bir fikrim yok ama kendi tahammül gücümün nereye kadar direnç gösterebileceğine dair az çok fikir sahibiyim.Sadece süre konusunda tutarsızlıklarım var.

Şöyle ki; kimi zaman çevremdekileri hayrete düşürecek denli sabırlı  ve müşfik olabiliyorken,kimi zaman dakkasında bir bardak suda fırtınalar koparabiliyorum.Benim böylesi dengesiz ve tutarsız davranışlarım karşısında çocukların sakin ve normal tutumlar sergilemesini beklememde ayrı bir dengesizlik göstergesi değil midir?
Örneğin;

"O makası bana verir misin oğlum,kendi makasını al lütfen" gayet sevecen ve iyi niyetle sarfedilmiş bir giriş tümcesi iken,peşi sıra, 5,5 yaşına doğru yol alan çocuğun,anneyi iplemeyen ve sınırları zorlamaya and etmiş tavırları annenin sabır taşlarını çatır çatır çatlatmaya ve sukünetini muhafazada zorlamaya,dolayısıyla ses tonunu giderek yükseltmesine neden olur.Bu bana has bir durum olmasa gerek,yani normal standartlarda bir "anne" de benim verdiğim tepkileri veriyordur değil mi?

Bugün üçüde evde.Sabah gitmek istemediklerini söylediler,bende nasılsa bugün yüzme dersleri yok,o halde evde dinlensinler diye kırmadım onları.Ama sabahtan beri türlü çeşitli sebeplerle kaç defa beni cıyak cıyak bağırttıklarını bende hatırlamıyorum.Kah kahvaltı esnasında giriştikleri yumurtalık savaşları,kah paylaşamadıkları bir oyuncak,yahut ortada herhangi bir neden yokken bile birbirlerine girmeleri,ya da ikazlarıma rağmen sürdürülen inatçı davranışlar neticesinde "okula gitseler daha mı iyi olurdu acaba?" diye düşünmedim dersem kendime yalan söylemiş olacağım.

Çocuklarımı elbetteki çok seviyorum,bunu belirtmek bile gereksiz ve saçma,ama bazen öyle zorluyorlar ki sabrımı nefes almakta zorlanıyorum.

Nefes almaya,derin derin soluklanmaya ihtiyacım var...

Tatile ihtiyacım var,hemde ivedi olarak...