Ateş Sadece Düştüğü Yeri Yakmıyor...

Ülkem kan ağlıyor;ülkem yasta;ülkem sabrını tüketti artık;ülkem çözüm bekliyor ama en vahimi,

ÜLKEMİN ARTIK ÜMİDİ YOK...

Yitirilen canlar,derinden yanan yürekler,tarifi imkansız acılar,teselli fayda etmez yaralar,boşa giden emekler,orta yerine bomba düşen ocaklar,babasız kalan evlatlar,sevdiceğinden ayrı düşen eşler,evlatsız kalan ana-babalar,

ve gençliğinin baharında,bir soysuzun kurşunuyla darmaduman olan hayatlar...

Aklım mantığım kabul etmiyor,dayanamıyorum,içim yanıyor.

Onca emekle,binbir güçlükle,gözümden sakınarak,derdiyle dertlenip,sevinciyle dünyalara sahip olduğum,zerresine zarar gelse uykularımın kaçtığı,içimin titrediği,gözümün nuru evladımı,ne idüğü belirsiz,şerefsiz,soysuz,hain,katiller ordusuna yem etmek için mi yetiştiriyorum ben.

Ne münasebet! Kimin haddine! Ne hakla! Hangi vicdanla!...

???????

Hangi ana-baba dayanabilir bu acıya?

Allah'ım yazmamış ol.Kimseye de yaşatma artık.

Yanmasın daha fazla yürekler,kararmasın ocaklar,yitmesin gencecik canlar..

YETER ARTIK !!!

Bu acıya daha fazla seyirci kalmamak adına,elimizden geleni ardımızda koymayalım.Daha fazla seyirci kalmayalım.Ateş sadece düştüğü yeri yakmasın.Kaybedilen bu vatanın evlatları,bizim evlatlarımız.

Bugünün potansiyel,yarın yüreği yanık şehit analarından olmamak için en azından BURAYA TIKLAYARAK bir parça sesimizi duyurabiliriz.

Seslerimiz birleşsin,çığlığa dönüşsün,uyuyanlar uyansın artık...

Ne yazık ki MUSTAFA KEMAL'im gibi cesur yürekler yok artık...