Silkelen ve Kendine Gel...

Şükür ve Huzurun Resmi...

Huzursuzum,keyfim yok.

Tadımı kaçıran sorunlar var;öyle ki boğazlandığım hissine kapılmama sebep olacak kadar.Evden dışarı çıkasım yok,kaptırmışım kendi iç dünyama, sürüklenmiş gidiyorum. Sıkıntılarım yüzüme yansıyor, her yanımda kırmızı sevimsiz lekeler belirdi.Saçım başım darmaduman, aynalara küsmüş gibi.Çok büyük içinden çıkılmaz bir derdim mi var?Yooo,yok Allah'a binlerce şükür. Mevsimin getirdiği hüzün bulutları bende ki.Ama asıl sorunu biliyorum; koşar adım kaçmak istesem de,aslında yüzleşmek ve çözüm üretmekle üstesinden gelinebilecek sorunları içinden çıkılmaz hale getirdiğimin farkındayım.

Ne mi beni bunca yoran,geren,buhrana sürükleyen sıkıntılar?

Evde ki kargaşa ortamı,her an bir yere yetişmeye çalışıyormuşçasına panik halinde koşturmacalar, tahammülsüzlükler, asabiyet nöbetleri,birbirimizin sesini bastırmak için yarışırmışcasına çığırtmalar, çıldırmalar, sabırsızlıklar,kıla tüye öfkelenmeler,hatta öfkeden gözü dönmeler falan da filan...

Topu topu 3 saati evde bizimle geçen,bizi özleyen,bize ihtiyaç duyan,bizden ilgi bekleyen,tek kusurları (kusur değil elbet) çocuk olmanın getirdiği hareketlilik ve heyecanlarını kontrol edememek olan masum sabilere,bazı zamanlar,fazlalıklarmış,hayatımızı kabusa çeviriyorlarmışcasına acımasız,önemsiz ve değersiz davranmak çok acıtıyor canımı.

3 çocukla yaşamak elbette kolay değil,ama bu kadarcık sabır göstermek çok mu zor?Değil elbet,lakin onları anlamak,onların dilinden konuşmak,isteklerine şikayetlenmeden sabırla cevap vermek,kargaşa ortamını tolere edecek sağduyuyla yaklaşmak,sükuneti muhafazaya zorlamak,müşfik birer ebeveyn olmak her zaman mümkün olmuyor ne yazık ki.

Ne denli hareketli olurlarsa olsunlar,yahut inatlaşmalarla,birbirlerine sataşmalarla,birbirlerini tetikleyen isteklerle,ayak diremelerle,sebepsizce ortalığı ayağa kaldırmalarla,ağlama nöbetleriyle vs...bizi fazlaca bunaltsalar da,neticede çocuklar ve aslında  onları idare etmek aslında kafamızda büyüttüğümüz denli zor değil.Fakat biz en kolay olanı seçip hoyratça onları harcıyor,kırıyor dahası mutsuz ediyoruz.En acısı zamanla yaptıklarımızı kanıksayıp düzeltmeye gerek bile görmüyoruz.Offff daha çok daraldım...

Tüm gün okuldalar.Akşama kadar hakim olan sükunetle kendimi yeniliyor,deşarj oluyorum ve her seferinde geldiklerinde uyuyana dek sonsuz sabır göstereceğime dair sözler veriyorum.Eve geldiklerinde her defasında gülen yüzleriyle cıvıl cıvıl kapıdan girişleri beni mest ediyor.Ardından ayakkabılarını çıkarana dek ayaküstü iki kelam ediyoruz.Hoşgeldinizler,gününüz nasıldılar,öpüşmeler,sarılmalar,yaptıkları faaliyetleri heyecanla göstermeler falan filan.Ardından el yüz yıkama hatırlatmaları yapılıyor -ki bu fitili ateşleyen ilk hamle anlamına geliyor.Bir kez,iki kez,üç kez...cık,herkes kendi aleminde...İlk ses burda yükseliyor.

"Derhal banyoya!!!"

Sızlanmalar eşliğinde banyoya gidiliyor,eller yıkanıp üstler değiştiriliyor.Bu sırada yaşanan kargaşa gerginliğin dozunu artırıyor.Peşisıra yemek faslı.Offffff en zoru.Büyümelerini en çok bu nedenle istiyorum sanırım.Büyüsünler ve yemek konusunda ne halleri varsa görsünler(o zamanda böyle demeyeceğime eminim).Yemek yerken kaç kez hadi dediğimi saymam olanaksız.Tabak kavgaları,çatal kaşık kavgaları,"ondan yemeyeceğim,şunu sevmiyorum,yaşım kadar yemek istiyorum" diretmeleri,birbirleriyle didişmeleri gerilimi daha da tırmandırıyor.Meyve faslı ha keza...

Yemek bitince bir süre beraber oynayalım diyoruz, lakin bu aralar fazlaca hakim olan didişmeler neticesinde ya Neco'nun ya da benim oyunu terkedişimizle oyun faslı da gergin bitiyor.

Neco demişken;

Bir zamanlar engin sabrından ötürü hayranlık duyduğum müşfik babanın yerini,şimdilerde dikenli telvari bir adam aldı ki ,bu da beni üzen bir diğer detay.En çok O'ndan destek kuvvet alırdım oysa ki...

Şimdilerde umumiyetle bağırıp çağıran,çocukların sorularına üstünkörü cevaplar veren,taleplerini offff poffflarla yerine getiren,en acısı üzüntülerini görmezden gelen tahammülsüz bir baba görüyorum karşımda ve bu beni gerçekten çok üzüyor.Tamam O'da çok yoruluyor,eve nefes alabilmek için geliyor,hayat zaten başlı başına stresler yumağı fakat çocukları bu çarka dahil etmek ne kadar anlamlı?

Yaptığımız en büyük yanlışlardan biri de,birbirimize çocuklarla ilgili konularda onların yanında çemkirmek.Ben elimden geldiğince dirayet göstermeye çalışıyorken O'nun en ufak taşkınlıkta sabrının taştığını görünce istemeden de olsa müdahale etme gereği duyuyorum.Çok yanlış biliyorum,asla da tasvip etmediğim birşey fakat bazı zamanlar kendimi tutmakta zorlanıyorum.

İstiyorum ki,kargaşa ortamı yaratılmasın,

İstiyorum ki,sükunetle karşılık verilsin her tutuma,

İstiyorum ki,çocuklar doğru davranışlarımızla bizi örnek alsınlar,

İstiyorum ki,mutluluk cıvıltıları yükselsin evimizden,

İstiyorum ki,vicdan azapları içimizi bir kurt gibi kemirmesin,

İstiyorum ki çocuklarım bizim gibi ebeveynlere sahip olmaktan ötürü mutluluk duysunlar,

İstiyorum ki,başımı yastığa koyduğumda huzurla uyuyayım,

Ama en çok...

İstiyorum ki,çocuklarım başlarını yastığa koyduklarında huzurla uyusunlar.

Silkelenip kendine gelme vaktidir.