Bu durum beni o denli rahatsız ediyor öylesine üzüyor ki tarifsiz...İçimde bir yerlerde oluşmaya başladığından beri tek derdim,onun,ayakları üzerinde durabilen,kendinden emin,sağlam adımlar atan,güçlü,saygılı,herşeyi ve herkesi koşulsuz seven,erdemli,nazik ve düşünceli bir birey olarak yetişmesine yardımcı olmaktı.
Bunun içinde kimi zaman yanlışlar yapsamda genel olarak dikkatli olmaya çalıştım yukarda saydığım vasıflara sahip olması için.Demek ki bir yerlerde hata yapmışız ki şimdi bu can sıkıcı konuyla muhatabız.
Genel olarak dışa dönük,hareketli,sosyal bir görüntü çizsede,bireysel ya da grup olarak katıldıkları etkinliklerde yahut kişilerle birebir muhatap olması gerekli durumlarda hep bir çekingenlik ve tutukluk durumu söz konusu.
Mesela; okulda özel günlerde gerçekleştirdikleri gösterilerde ortadan kaybolarak katılmayı reddedişi,
Kayıtlı olduğu ajansın davetiyle gerçekleştirilen deneme çekimlerindeki çekingen tavrı ve istenileni veremeyişi,
En sonda yine ajansın davetiyle bir film yapım şirketinin dizi projesi için özel olarak istenip gidilen çekimlerdeki ürkek tavrı......
Utangaçlığı konusunu yüzüne vurmuyoruz asla,çünkü bu bir suç değil.Sadece üzülüyoruz anne ve baba olarak neyi yanlış yapıyoruz diye.
Acaba erken yaşta iki tane birden kardeşi oluşu mu sebep oldu bu tutuk tavrına,ya da biz mi atladık bu koşturmacada onun duygularındaki hassasiyeti...
Aslında hep önemsedik,hep önceliğimiz oldu Yamaç.Ne olursa olsun onu çok sevdiğimizi her fırsatta dile getirdik kendisine.
Bazen sinirlenip "anne ben seni artık sevmiyorum" dediğinde ben "olsun ben her zaman seni çoooookkk seviyorum"dedim hep.
En ufak başarısında ayakta alkışladık daima,
Fakat hiç mi hata yapmadık...Ohooooo hemde yığınla...
Stres ortamında fazlaca yükselttik sesimizi kimi zaman,
Otoritenin dozunu fazla kaçırdığımız zamanlar oldu,
Elinden bardağı düşürüp kırdığında bağırmadık mı hiç?...
"Hep böyle yapıyorsun,sana kaç kere söyledim anlamıyor musun?,neden ortalığı dağıtıyorsun?" lu cümleler kurmadık mı yani?....
Kendi içimde öyle paranoyalar yaşıyorum ki,hayatımın hiçbir evresinde bu denli kuruntular,bu denli pişmanlıklar,bu denli gelgitler yaşamadım.Ebeveyn olmak "anne" olmak böyle bişeymiş meğer.Yaptığın her yanlışta pişmanlıktan kıvranmak,üzüntülerin en büyüğünü yaşamakmış...
Kendi kendime söz veriyorum;bu saatten itibaren çocuklarımla ilgili her konuda şimdi olduğumdan çok daha hassas ve dikkatli olacağım,
Çünkü çocuklarımı gerçekten çooooooooooookkkk seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorulmadan yorumladığınız için teşekkür ederiz...