Bizimkisi bir Yaruze hikayesi...

Sevgili Sihirli Günce "Blog tutma hikayeniz" konulu bir mimle mimlemiş beni.Mim konusunda epey beceriksizim aslında,ama bu konu hoşuma gitti.Laf aramızda bazı mim konularını çokta gerekli bulmadığımdan yazmayı yeğlemiyorum,daha doğrusu içimden gelmiyor.Ama bu mimi ötelemeden yazmak istedim...

Yazmayı severim ben oldum olası.Kendimi iyi ya da kötü duyumsadığım her anı bir kenara not etmek ezelden beri alışkanlık olmuştur bende.15 yıl önce tutmaya başladığım birde günlüğüm daha doğrusu kendi adıyla hitap edeyim "Dert Ortağım" vardır hatta.Günlük formatında değilde,kimi zaman keyifli anları,ama umumiyetle ihtiyaç duyduğum anlarda deşarj olma hasebiyle not tuttuğum ve geleceğe hoş bir enstantane olur düşüncesiyle yola çıktığım can yoldaşıydı bir nevi.Dershane yıllarından  başlayıp,üniversite macerasıyla hız kazanan,hayal kırıklıkları,bunalımlı günler,dolu dizgin aşk anıları,öğrenci evi ve sefil ama bir o kadar keyifli öğrencilik hayatı, tempolu ders ve sınav maratonları...gibi içinde bir yığın hoş ve nahoş anıların yer aldığı bu defter yol arkadaşım olmuştu benim uzunca yıllar.Çantamın ya da çekmecemin en gizli yerlerinde itina ile saklar,annemin eline geçmesini önlemeye çalışırdım,olur da okursa içinde maymun iştahlı zamanlarımdan kalma aşk serüvenlerime şaşıp kalmasın diye...

Dertortağım,teknolojinin bu denli hayatımızda olmadığı o dönemlerde benim yazma dürtümü somut olarak tatmin eden,elle tutulur bir nesne,dahası sırdaş,arkadaştı.İçimin kabardığı anlarda,beni rahatlatan,nefes almama olanak tanıyan,zihnimden geçip kalbimi sıkıştıran,aklımı kurcalayan ne varsa yazarak sakinleşebiliyordum.Yine mutluluktan kabıma sığmadığım anlarda da ilk aklıma gelen şey bir kenara not düşmek oluyordu.

Velhasılı kelam,

Yazmak,ruhumla dış dünya arasındaki köprüydü nazarımda,hala da öyle...

YA doğduktan hemen sonra,hamileliğim esnasında da takip ettiğim e-bebek adlı sitede,doğum hikayemizi yazmayı çok istiyordum bende.Zira her bir hikayeyi heyecanla,sabırsızlıkla,empati kurarak ve gözü yaşlı okuyordum her defasında.Mutlaka bende yazmalıyım oğlum doğduğunda diyordum.Biraz tehirlide olsa yazdım.Orada hikayesini okuduğum birinin(daha sonra arkadaşta olduk) mynet tarafından oluşturulmuş bloğunu görünce inanılmaz hoşuma gitti.Bir çocuğa bırakılacak en güzel hediye bu olsa gerek diye düşündüm.Dahası bir anneye...Hemde uzakta olan ve merak eden dostlara da bizden haber niteliği taşırdı.Hemen arkasından yine başka bir anne tarafından oluşturulmuş kendine özel bir site dikkatimi çekti,o da oldukça özenli hazırlanmıştı.İçinde soyağaçlarından tutun,hamilelik serüvenleri,ultrason resimleri,doğum anı,duygular,düşünceler vs vs...herşeye yer verilmişti.Ve ben neden böyle birşeyi çocuğumdan ve kendimden mahrum bırakayım ki diye düşündüm.Hemen araştırmaya başladım.Ve Blogspotla karşılaştım.Kaydımı yapıp,adresimizi aldım.İlk adımız:

yamacegemen.blogspot.com 'du.

Lakin tarjikomiktir ki 2007 Aralık ayında heyecanla başlayan bu serüven,başladığı gibi bitti.Nitekim ikinci kez hamile kaldığı öğrendim.Hemde İKİZ...

Bu durum bende içinden çıkılmaz karmakarışık hisler yumağına dolanmama neden oldu.Birgün mutlu,peşisıra günlerce ruh gibi,moralsiz,keyifsiz,çaresiz,düşünceli ruh haline bürünmüş gezinip duruyordum.Mütemadiyen gözyaşı döküyor,neden,nasıl ??? sorularıyla kendimi yiyordum.Bu duygu gelgitleriyle ortaya ancak kabusa eşdeğer birşeyler çıkabilirdi.Çocuklar içinde olsa olsa "annem,ne dengesiz,ne depresif,ne mutsuz,ne menem bir kadınmış meğer" gibi benim ve onlar için hoş olmayacak bir sonuç çıkardı ortaya,ki bunu da hiç tercih etmeyeceğimden en iyisi blog işini ötelemek ya da tamamen başladığı gibi bitirmek olabilirdi,nitekim öyle de oldu.

Doğumun ardından,yoğun geçen günler aylar sonunda,ortalık biraz durulunca PC başına daha uzun oturabilir oldum.Böylelikle blog tutan diğer annelerin sayfalarına göz atmaya başladım.İlk tanıyıp zevkle takip eder olduklarım,"Defneyle yaşamak" ve o zaman ki adıyla "Meripoint" şimdi ise "Kurabiyegiller" olmuştu.Hergün merakla başına geçiyor ilgiyle yazdıklarını takip ediyordum.Ama ben hala blog işine geri dönme şevkini bulamıyordum kendimde:(

Sonra birgün,nasıl olduysa face den üyesi olduğum gruplardan biri olan İkiz Anneleri grubundan tanıdığım Nil ve Tuna'nın annesi Işık sayesinde birden silkeleniverdim ve artık zamanıdır dedim.

Işık ikizleri için "ikiz mucizelerim" adıyla bir blog oluşturmuştu,görür görmez bende uyanan şevkle hemen atağa kalktım ve o gün bloğumu yeni hayatımıza uygun,yeni ismiyle düzenleyip ilk yazımı yayınladım.

Kimi zaman çok boşladım,içimden hiç yazmak gelmedi kimi zaman,bazen o kadar yoğun günler geçirdim ki istesemde oturamadım PC başına.3 çocuk,ev,ve o dönemlerde başladığım iş hayatım yazmama olanak vermiyordu.Ama yine de gece 03:00 lere kadar oturup tamamen ihmal etmemeye özen gösterdim.Çok keyif alıyordum,inanılmaz mutlu ediyordu beni yazmak,her kaydı yayınladığımda içimi tuhaf bir heyecan ve mutluluk kaplıyordu.İzleyen sayımın hergün artıyor olması ayrıca motive ediyordu beni.

Ta ki Blogspotun kapısına kilit vurulana değin.

O andan sonra uzunca süre PC başına geçmek dahi istemedim.Kaçak göçek birşeyler yaptım ara sıra ama olmadı,hevesim kaçmıştı bir kere.Uzunca süre kendime gelemedim.Kendimize özel domain aldım,host işleriyle falan uğraştığım dönem açılacağı söylendi ve isim aldığımla kaldım.Zira Blogspotta bir yığın dostum vardı,o mahalleye alışmıştım,komşularım çok candandı,içim elvermedi başka yere gitmek.Olduğum yerde kaldım ve kaçan şevkimin geri gelmesini bekledim.İyi de yaptım.Çok seviyorum buraları,iyi ki blog tutuyorum,iyi ki birbirinden değerli bir dolu blogger dostum var.Aralarından birkaçıyla görüştüğümüzü daha önce yazmıştım.

Teknolojinin bir yığın zararına rağmen böylesi güzel şeylere vesile olması ne hoş...

Umarım bir başka adalet tuzağına daha kurban gidip ayrı düşmeyiz.

Bu da bizim hikayemiz...

Hep bir arada olmak dileğiyle...

Bu arada Yaruze ile siz nasıl tanıştınız merak ettim şimdi?