İyi ki...

İkizlere hamile kalışım tamamen sürprizdi.Öğrendiğimde geçirdiğim şoku atlatmam epey zaman aldı.Zihnim gelgitlerle doluydu ve bu beni çok yoruyordu.Acabalar, II.ci hamileliğimle ilgili kurduğum hayalleri tepetaklak edercesine kafamı kurcalıyor,keyfimi kaçırıyor,karanlık düşünceler girdabında debelenmeme neden oluyordu.Acaba YA bunca erken dönemde kardeş sahibi olmaktan dolayı olumsuz etkilenir miydi?Acaba O'na yeterince vakit ayırabilir miydim? Acaba ilişkileri nasıl olurdu? Acaba 3 çocuklu hayatta bizi neler bekliyordu?...

Bu haller içinde geçirdiğim 9 ayın ardından ikizlerin doğumuyla birlikte, bundan sonraki hayatımızın nasıl süregideceğine dair aldığım ilk sinyaller yazık ki pek iç açıcı değildi.Karmaşası,kaosu bol,temposu ağır ve tabidir ki pek yıpratıcı bu süreç, geleceğe dair hiç de ümitvar değildi.Hep karanlık senaryolar kurguluyor,bu senaryoları zihnimde sahneliyor,ortaya çıkan gerilimvari sahneler karşısında ah-u vah ediyordum.Mütemadiyen kendime sataşıyor,hayat karşısındaki acemiliğime içerliyor,hırsımı kendimden çıkarmaya çalışıyordum.Öyle ki, zaman zaman o günlere dair iç dökmelerimi yansıtan satırlar geçiyor elime de, ne denli zor zamanlardan geçtiğimin ayırdına varıyorum bu notlarla her karşılaştığımda...

İlk zamanlar sahiden çok zordu.Ardarda ağlaşma nöbetleri,gece saatlerce süren emzirme ritüelleri,birini yatır birini kaldır, yetmedi seslere uyanan büyüğü yeniden uyutmaya çalışma çabaları,sabahında gecenin yoğun mesaisinin yorgunluğunu henüz üstünden atamadan erkenden yeni günün mesaisine başlamak zorunda olmak;uyutma,doyurma,yıkama-paklama,alt-üst değiştirme,huysuzluklarını sükuta erdirme sarmalında geçen bu ağır tempo ciddi anlamda paralıyordu beni.Fakat asıl zor olan,yüzeye çıkmaya çabaladıkça beni daha beter dibe çeken sorun, YA ile yeterince ilgilenemiyor olmamdı.Oysa küçük bebelerimin zaruri ihtiyaçlarını bir çırpıda gideriyor ve koşar adım tüm ilgimi ve algımı YA'ya yöneltiyor olmama rağmen tatmin edemiyordum bu yetememe duygusunu.Başedemiyordum O'na kalan enerjimin,O'nu mutlu etmeye yetmeyeceği düşüncesiyle.Kıskançlık duygusuna hiç kapılmasın,karmaşa ortamının getirdiği huzursuzluktan nasibini almasın,ilgi açlığı çekmesin,çok seslilikte, sessizliği seçmesin,geri planda kalmasın,küçücük bedeniyle"sen abisin" le başlayan büyük lafların altında kalmasın...

velhasıl gözlerinin feri hiç sönmesin,mutluluk cilasıyla hep parıldasın istiyordum.Azami efor sarfediyordum bu sebeple.Belki akışına bıraksam bu denli hırpalanmayacak,işin doğallığını bozmayacak,kendime bunca yüklenmem sonucunda oluşan gerginliklerden kimse etkilenmeyecekti.Fakat elimde değildi ki...

İçimi kemiren vicdan azabı, mantıklı davranma yetilerimi gün be gün köreltiyordu.

Zaman geçiyor ve ikizler hızla büyüyorlardı.Onlar büyüdükçe, şimdiye dek peşimi bırakmayan bu zalim vicdan duygusunun ne denli yersiz olduğunun yavaş yavaş ayırdına varıyordum.Paylaşımları an be an artıyor ve kardeşliğin sarıp sarmalayan o muhteşem hazzı, tüm gücüyle etkisi altına alıyordu yavrularımı.

Ve ne mutlu ki, benim koca gönüllü ilk göz ağrım kardeşlerini hiç yadırgamadı,hiç ayrı tutmadı kendinden.

Ne aldıysa O'nları da ortak etti payından,

Ne çizdiyse, kendisinin yanından hiç eksik etmedi kardeşlerini,

Benim bile akıl etmediğim zamanlarda,O hiç unutmadı kardeşlerinin varlığını,

Okulda yaptığı faaliyetlerde bile tek saymadı kendini;ne yaptıysa üç etti, hiç bir etmedi.

Kardeşleri anneannede kalmak istediğinde(kendisi asla bizden ayrı kalmadığından) ısrarla hiç onay vermedi,"kardeşlerimde gelsin" diye feryat figan etti,

Yeri geldi, anne-babaya karşı güç birliği oluşturdular,

Birbirlerinin en büyük desteği,can yoldaşı,hisdaşı,arkadaşı oldular.

Beraberliklerinin keyfini doyasıya sürüyorlar.Ara sıra kikirdeşmelerinin içine edip keyiflerini kaçırsak da,bu sahnelere tanıklık etmenin hazzı ömre bedel.

Misal,

Bir pazar sabahı, uykudan O'nların sesleriyle uyanmak,kulak kabartıp diyaloglarına misafir olmak,yanlarına gidip biraz daha sessiz olmaları konusunda uyarmama karşın O'nların hiç aldırış etmeden keyiflerince evcilik oyunlarına devam etmelerine şaşırmak, ZE'nin "anne",YA'nın "baba",RU'nun ise "bebek" rollerine bürünmelerine ve rollerinin hakkını vermelerine gülümsemek,koridorda, kimseyi umursamadan (komşular bir gün imza toplayıp attıracaklar o ayrı) koşuşturmalarına biraz gerilerek şahit olmak,salona girdiğimde karşılaştığım manzara karşısında gülsem mi ağlasam mı karar veremeyerek, oluşturdukları dağınıklığa keyiflerini bozmamak adına gülümseyerek karşılık vermek...

Tüm bunlar şükür sebebi biliyorum,

Ve bana, geç farkına vardığım bu şansı verdiği için Yaradan'a hiç usanmadan binlerce kez teşekkür ediyorum...