Uzuunn bir hikaye...

Epey müddet önce ilk annelik deneyimlerimle ilgili şu yazıyı yazmış ve ne denli saplantılı ve paranoyak bir anne olduğumun bir kez daha ayırdına varmıştım.

İlk olmasının verdiği heyecan ve tecrübesizliğin üstüne,o güne dek yaşamadığım en eşsiz duyguları yaşıyor olmanın hazzı eklenince,görmediğin oğlu olmuş muhabbetine döndü benim çocuk büyütme maceram.

Öyle zannediyorum ki Allah, hem kendime hem de bilhassa çocuğa verebileceğim zararlardan mütevellit, tez elden ikinci hatta üçüncü bebeği gönderdi bana ki,meşgalem çok olunca,fazla didiklemeye fırsat bulamayayım diye.
Öyle de oldu nitekim...

Evet ikinci çocuk için fazla ara vermeyi düşünmüyorduk,kardeşi olacaksa arada çok yaş farkı bulunmamalıydı,yoksa ne anlamı vardı kardeş olmanın.Nesil farkı,kişiler arasında ki paylaşımları azaltan etkenlerden biri değil miydi?

Kardeşler arasındaki en uygun yaş farkı aralığı hakkında bilgi edinmek için sürekli netten,kitaplardan yardım alıyordum.Ama en uygun kararı kalbimin sesi verecekti aslında.
Bende farkında olmadan onun sesini dinlemiştim...

YA henüz 21 aylıktı.En şahane dönemlerini yaşıyor,onun çok zor bir çocuk olmamasından dolayı işin keyfini çıkarıyorduk.Belki de bu nedenle idi ikinci çocuğa sıcak bakışım.
En yakın arkadaşlarımdan biri de ilk bebek için kolları sıvamıştı.İlk birkaç ay sonu hüsranla biten bekleyişleri oldu.Üzülüyordu bu nedenle.O günlere denk geldi işte benim hamilelik haberim.

Hiç ihtimal vermediğim bir anda,"değildir ama yine de bir bakayım" deyip test alarak döndüm işten o akşam.Eve gelip uyguladım hemen testi ve silikte olsa çift çizgi beliriverdi anında.Kelimenin tam anlamıyla ŞOK olmuştum.
Hani istiyordum?Hani çok ara vermemekti niyetim? Ne oldu şimdi,neden böyle içim kıyıla kıyıla ağlıyordum?

Kapı çalındı o anda,gelen Neco idi.Yüzümün şeklini ve şişen gözlerimi görünce şaşkına döndü.Şüphelerimi biliyordu ama kendimi bile inandıramamışken O nasıl bilsindi ki ne olup bittiğini...
"Ne oldu,ne bu halin?" diye sordu.
Testi gösterdim.
"Hamile misin yani?" dedi,biraz şaşkın,biraz tedirgin ama yine de benden daha iyice.
"Evet ama silik biraz,emin olamıyorum,bir tane daha alıp gelsen dedim" aslında son derece emin bir halde.
Derhal gidip bir test çubuğu daha alıp geldi Neco.Hemen uyguladım ve sonuç aynıydı:
Çift çizgi...
Artık kuşkuya mahal yoktu,herşey açık ve net ortadaydı.İkinci bebek gelmek için bu zamanı uygun görmüştü.(asıl sürprizden habersiz)

O gece çok zor geçti.Düşünmekten uyumak pek mümkün olmadı.Mütemadiyen ağlıyor ve başıma gelecekleri düşündükçe huzursuzlanıyordum.Bu hal içinde sabahı zor ettim.Sabah uyanınca kendimi hiç iyi hissetmedim.Kafam,beynim,düşüncelerim ve tüm uzuvlarım ayrı telden çalıyordu.Ben ise bu hengameye ayak uyduramıyordum.İşe gidecek gücü ve isteği kendimde bulamayınca en iyisi bugün evde kalmak diyerek işi asıp tüm günü yatakta geçirdim.

Düşündüm,düşündüm,düşündüm...
Boşa koydum dolmadı,doluya koydum almadı misali,içinden çıkamadım düşüncelerimin.
Anladım ki hazır değildim ben ikinci bebek için.Daha çok küçüktü yavrum,bana ihtiyacı vardı henüz.Geçireceğimiz çok güzel zamanlar vardı önümüzde.Hayallerim vardı yapacaklarımıza ve O'nun geleceğine dair.İkinci bir bebek ne kadar mani olabilirdi ki tüm bunlara diye geçirdim içimden ve tahayyül ettiklerim boğazıma bir yumru gibi oturuyordu.
Hiçbir şey eskisi gibi olamayacaktı artık...

Ertesi gün biraz zoraki de olsa alıştığımı farkettim bu fikre ve hemen doktor randevusu almak için kolları sıvadım.Fakat doktorum o denli yoğundu ki,ancak 10 gün sonraya randevu verebildi bana.
Bu da bir işaretti sanki,daha sonra farkettim.

Bu 10 gün boyunca sürekli gelgitlerim oldu.Bundan sonrasının nasıl olacağı konusunda,kah müspet ama umumiyetle menfi hayaller kurguluyordum zihnimde.Sadece bir kızımın olması ihtimali cezbediyor ve heyecanladırıyordu beni.Bunun için sürekli dua ediyordum Allah'a.Sağlıktı önemli olan elbet ama kız çocuk isteğim öyle baskındı ki,temennilerimin ilk sırasında yer almasına mani olamıyordum bu nedenle.

Artık çevremdekilere de duyurmuştum haberi.En çok da bebek isteyen arkadaşım şaşırdı bu işe.İnanamadı bir türlü."Ben beklerken,haber senden geldi,özendin galiba sen bana" diyerek dile getirdi şaşkınlığını.Ama O'nu daha fazla şaşırtacağımdan haberi yoktu henüz:)
Hoş benimde yoktu yaa...

Etrafımda duyan herkes,bunun çok güzel bir haber olduğunu ve en iyisini yaptığımı dillendiriyorlardı ısrarla.
Hepsinin ağzında tek bir cümle vardı sözleşmişler gibi:

"Beraber büyürler işte,ne güzel"

En zoru anneme söylemek oldu benim açımdan.YA'ya O bakıyordu.Nasıl derdim şimdi ben "anne ben yine hamileyim" diye.İkisine birden bakabilecekmiydi.Kreş çağında değillerdi henüz,yardımcı meselesi ise hiç anneme göre değildi.Israrla "Ben yardımcı falan istemem,yapamam ben başkasıyla" diyordu.

Ne olacaktı o zaman?Bu çok endişelendiriyordu beni.Utana çekine,ıkına sıkına aradım annemi işyerinden.Söze nasıl gireceğimi bilemedim.Ik mık ettim,sonunda zor da olsa girdim lafa.Önce kısa bir süre sessiz kaldı,şaşırmıştı haliyle.Ardından "Olsun canım ne var,bakarız O'na da" dedi.

İşte o andan sonra benim için herşey çok daha kolay kabul edilebilir hale geldi.Öyle rahatlamış,öyle bir yükü atmıştım ki üstümden,olumlandı herşey bir anda.Önümde ki karanlık perde aralandı,ışıklandı tüm düşüncelerim.Güneş açtı fırtınalar kopan yüreğimde,hafifledikçe hafifledim,yetmedi,kesildi ayaklarım yerden...

Derken randevu günü gelip çattı.Sabah hazırlandık Neco ile.Ve YA'yı da aldık yanımıza.Bir de kamera,kardeşini ilk gördüğündeki tepkisini kaydetmek için.Çıktık heyecanla yola...
Arabada giderken Neco'ya döndüm ve aynen şu cümleyi sarfettim:

"Neco bir bakmışsın ikizmiş.Ne yaparsın?"

Dün gibi hatırlıyorum bu sözleri.Unutmak mümkün mü?
Annelerin içine doğarmış ya,doğmuştu benimde içime bir anda sanki.Üstelik hamile olduğumu öğrenmeden bir kaç gece önce de rüyamda görmemiş miydim,bir oğlumun olduğunu ve onu emzirdiğimi?Süt öyle çoktu ki,bebek yetişemiyordu emmeye ve sağa sola fışkırıyordu,taşıyordu resmen.Bu da tarafımdan daha sonra bebeğin çoğul oluşuna yorulmamış mıydı?

Neyse,Neco ikiz olma ihtimaline yönelik düşüncelerime,

"Aman aman tek olsun,iki tane ile uğraşmak zor olur,bir de YA var altından kalkamayız" diye karşılık verdi.
Ee haklıydı da.Bu düşüncelerle vardık hastaneye.Doktorun odasına girdiğimizde,şaşkınlıkla karşıladı bizi.Daha ne kadar süre geçmişti ki birinci gebeliğimin üstünden.
"Hayırdır,niye geldiniz?" dedi.
"İkinci geliyor" dedik.
"Ne aceleniz vardı ki,erken değil mi daha ?" dedi.
"Kısmet" dedik gülümseyerek.
Ardından bizi ultrason odasına aldı.Kamerayı hazırlamış bekliyorduk.
Aleti karnıma koydu veeeeeee.....

 

İşte asıl şimdi hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı....