Fotoğraf makinemi kaybettim:( Hükümsüzdür...

Pazar günü havanında güzel olmasını fırsat bilerek,çocukların birkaç gündür üstünde pek bir durduğu "park mevzuu"nu çözmek gayesi ile dışarı çıktık.Özellikle ikizlerin,yakınımızdaki AVM de bulunan "Safari Park"a olan yoğun ilgisi ve 

"Anne Safali Paaaka gidelim mi lütttennn" tarzındaki yakarışları 3 çocukla dışarı çıkma cesaretini tekrar ateşlemeye neden oldu ve hadi hayırlısı deyip koyulduk yola.Koca bir valiz !!! yedek eşya hazırlığı,3 adet suluk,bir poşet dolusu dilimlenmiş meyve,atıştırılıcak ev yapımı kekler ve fotoğraf makinesini!!! (unutup onu almak için geri döndüğümü de belirtmek isterim.) kapıp babadan yaklaşık 30 dk sonra bende atabildim sonunda kendimi dışarı.Attım atmasına da bi de arabaya binince "nerde kaldın yahu" serzenişine maruz kalmak,daha hazırlanırken duyduğum yorgunluğun üstüne,teşekkür beklerken,  yumruk yemek gibi bir hisse gark etti beni.Baba olmanın dayanılmaz hafifliği de her zaman ki haset duygumu depreştirdi ya neyse...

Önce güzel havanında etkisiyle açık havada parka gitmeyi yeğledik.1 saat kadar orada oyalandık,ben bol bol foto çektim,herşey gayet yolunda gidiyordu üstelik.Çocukların artık büyüdüğünü ve eskisi kadar zorlamadıklarını hissettim biran,mutlu etti beni bu düşünce ve cesaretlendirdi.Her an bu durumun değişeceğini aklımın ucundan çıkarmamalıyım oysa. 

Sonrasında çok istedikleri "Safari Park"a geçtik.O kasvet dolu,karanlık,gürültülü izbe yerden ne keyif aldıklarını merak ettim.Neden sonra benimde bir zamanlar çocuk olduğum ve ne garip şeylerden keyif aldığım aklıma geldi de, Sustum.Birer ikişer bindiler aletlere,nasıl keyif alıyorlar,nasıl kıkırdaşıyorlar görülmeye değer.Bende bir yandan resimliyorum,anı olacak ya bu mutluluk halleri.Çekip kah cebime kah çantama koyuyorum makineyi.En son çarpışan arabaya binmek isteyince Yamaç,büyük bir gafletle koydum makineyi cebime,halbuki eşime verecektim bizi çeksin diye.Bindik arabaya,çarpıştıkça sarsılıyor,sarsıldıkça keyifleniyorduk,aynı keyifle indik arabadan,sağımıza solumuza bakmadan.Sonra ufaklıkları bindirmek için bir diğer jetonlunun önünde sıraya girdim.Sıra bize gelince oturttum bizimkileri yanyana bende resim çekeceğim tekrar.Elimi cebime attım,makine yok,çantamı defalarca kurcaladım,yok yok yok.Hemen eşime söyledim gidip çarpışan arabaya bakması için ama aradan en az 20 dk geçmişti ve kimbilir kaç kişi binmişti bizim ardımızdan o arabaya.Bakıldı ama makine falan yok ortalarda.İnsanoğlu çoktaaan unutmuş manevi değerlerini  diye düşündüm.Nasıl olurda bir başkasının özel eşyası (ki fotoğraf makinesi ne kadar özeldir malum,içinde yaklaşık 1000 civarı foto vardı,makinenin kayboluşundan çok resimlere üzüldüm o kesin ) bulunupta ilgili yerlere teslim edilmez ki.Hiç mi rahatsız hissetmez insan kendini,bu kadar mı ölmüştür içinde ki vicdan duygusu.Anlaşılır değil...Bizden adam olmaz bunu bu vesileyle bir kere daha anladım.Bir kaç kez gidip kontrol edildi ama maalesef bulunamadı sevgili makinem.Giden hatıralara mı üzüleyim,tekrar makine almam gerektiğine mi,yoksa insanların maneviyatsızlığına mı bilemedim.Eşimin rahatlığı bir nebze rahatlattı beni de,sağolsun bu konularda hiç kasmaz ve "ne yapalım,gideceği varmış,gitti,başımızın gözümüzün sadakası olsun de ve geç" diyerek daha fazla üzülmeme engel olmak ister her defasında.

İçinde bir yığın hoş hatıra ve birbirinden güzel kareler vardı,bir çoğu çocuklarıma ait.Önce usb kablosunu kaybetmiştim şimdi kendisini.Giden mal olsun,cana bişey olmasın yeter ki ama dediğim gibi üzüldüğüm fotolardı daha çok.Kablosunun kayboluşu nedeniyle PC ye atamamıştım da ne zamandır,birikmişti o nedenle.Sanırım bir süre yasını güdüp,biraz da ceza vermek adına şahsıma ,makine almayacağım kendime,

Neyse bu hüsranın ardından umudumuzu kesip,halamıza gitmek için koyulduk tekrar yola,ama ben yol boyu sürekli kaybolan makinemi anarak iç geçirdim.

2-3 saatlik hala ziyareti sonunda yorulmuş bedenlerimizi biran önce huzura erdirmek için evin yolunu tuttuk.Babamızın uykusu ağır bastığından dönüşte ben kullandım arabayı.Zira daha önce direksiyon başında uyukladığı vakidir.Nitekim yol boyu uyudu yine,ama neyse ki bu kez sürücü koltuğunda değildi:)

Güzel başlayıp,üzücü devam eden,ama sonunda aslolanın can sağlığı olduğu ana fikri ile evimize döndüğümüz öylesine bir pazar günüydü işte.

* Bu resimde rahmetli fotoğraf makinemin anısına gelsin.Yazdan kalma bir park hatırası.....

Ps:Bu yazıyı pazarın hemen ertesinde yazmayışımda pek bir garip geldi şimdi bana,üzüntümün sıcağıyla dank etmedi demek ki...