Mazi / Zamane / Gelecek / Adalet / Endişe....

Biz küçüktük...

Azıcık aşımız,kaygısız başlarımız vardı.Envai çeşit oyuncaklarımız,türlü türlü giysilerimiz,şıkır şıkır mobilyalarımız,yediğimiz önümüzde yemediğimiz arkamızda durumlarımız yoktu.Herşeyin bir ölçüsü bir sınırı bulunurdu.Sahip olamadıklarımız için hırslanmaz,isyan etmez,haset duymaz aza kanaat getirmesini bilirdik.

Suyu musluktan içer,sebzeleri,meyveleri mevsiminde yerdik.Herşeyin kendine has bir kokusu,dokusu vardı.Şusuyla busuyla oynanmazdı;natureldi herşey.O denli kirlenmemişti daha insanlık ve kirletilmemişti yalın ve tertemiz beyinler.Para hırsı karartmamıştı zihinleri,köreltmemişti sahip olduğumuz erdemleri,çıkartmamıştı insanlığı rayından.Bilirdik ki ekmeğimizle oynanmamış,domatesimiz bildiğimiz en ilkel yöntemlerle bahçede ve turfanda yetişmiş,mısırımızın içine ne idüğü belirsiz zamazingolar aşınlanmamış...

Gönlümüz rahat,damağımız şen,vücudumuz dinçti tüm bu sebeplerden.

Teknoloji devede kulaktı şimdikine kıyasla.Aradığın herkese anında ulaşmak ütopyaydı.Mektupla konuşur,mektupla dertleşir,mektupla selam ederdik yakınlarımıza.Her satır sevgi kokardı,muhabbet kokardı,samimiyet kokardı...Kolay ulaşamamak,kolay kopartmazdı bağları.Dejenere olmamıştı hiçbir duygu.Ne yaşanıyorsa sahiciydi,sapsahi...

Aşklarda,dostluklarda,akrabalıklarda...

Türlü çeşitli teknolojik oyun alet edevatları da yoktu.PS ler PSP ler PC ler...

Bir atari bilirdik,ona da çocukluğumuzun son demlerinde yetiştik.Solo testler vardı,game boylar vardı,rengarenk misketler vardı,kardeşimle birlikte hayalini kurduğumuz pilli trenler vardı...

TV siyah beyaz,kanal tekti.Şimdilerde zilyon kanal arasında izleyecek birşey bulamazken,tek kanal olan TRT'nin saat 10:00 da açılmasını bekler,cızırtılar,kaymalar,karıncalanmalar eşliğinde 24:00 de yayın bitene  dek göz kırpmadan heyecanla takip ederdik.Barış Manço ile adam olur,Adile Teyze'yle dalardık uykuya.Cumartesileri sabah erkenden kalkıp hazırladığımız leblebi tozları ile birlikte TV karşısına kurulup "Cumartesiden Cumartesiye" adlı çocuk programını izlemek ne büyük keyifti.Kağıt katlamak,"Susam Sokağı"yla coşmak,yarışmalarla heyecanlanmak,ve "Clementine" la son noktayı koymak...

Sağdan soldan,dört bir yandan radyasyona maruz kalmış mekanik beyinler değil,hayal gücü ile çalışan,saf,sade ve dingin dimağlardık biz.

Zamane çocukları gibi dört duvar arasında düz duvara tırmanmaz,sokakta harcardık tüm enerjimizi.Anne babamız hafta sonları etkinlik için kendini paralamaz,bizim zamanında sokakta yaptığımız envai çeşit eğlenceli  aktivitenin yerini asla tutamayacak sanal eğlenceler için dünya para ödemezlerdi.Sokaklar başlı başına etkinlik merkezi idi.Çamurdan şekiller yapardık,istop oynardık,dokuz taş oynardık,yakan top oynardık,ip atlardık,evcilik oynar,bambaşka rollere bürünür oscarlık oyunculuklar sergilerdik...Kahvaltının ardından çıkar,arada zor bela öğle yemeği için eve koşturur,akşam yemeğiyle zor atardık kendimizi eve.Yemeğin ardından pilimiz bitmiş halde yatağa girer,yarın oynanacak oyunların hayaliyle koyardık başımızı yastığa.

Dolaplarımız kat kat markalı giysilerle dolmadı hiç.Kafi miktarlarda alınır,eskitene,küçülene kadar giyilirdi.Kuzenlerin küçülenleri gönderildi mi postayla,koliyi keyifle açar,hepsini tek tek dener,mutluluk sarhoşu olurduk.Hele hele bayramlar için alınan en şaşaalı giysiler,ayakkabılar başucunda saklanırdı;en kıymetli hazinelere sahip olmuş misali itinayla sakınarak...

Bayramlar sanal ortamlarda yapılan sığ mesajlarla geçiştirilmez,eş dost bilhassa evlerinde ziyaret edilip nezaketle ellerinden öpülür,ikramlar eşliğinde samimi sohbetler edilirdi.Bayram,dinlence ve tatil vesilesi değil kutsal bir görev addedilirdi.

Evet birçok şeyden mahrumduk belki,hayal bile edemeyeceğimiz lükslerimiz yoktu.

Ama herşeyin tadı,zor elde ediyor olmaktan mütevellit paha biçilmez bir değeri vardı.

Sokakta büyüdük evet,ama sokaklar şimdiki gibi entrika dolu yerler değildi.Tekindi,güvenilirdi.Ama en önemlisi insanlar tertemizdi.İçlerinde anlaşılmaz hırslar ve kirli duygular yoktu.Küçücük sabileri kirli emellerine alet edecek çirkefliğe bulaşmamışlardı.Çocuğa çocuk muamelesi yapılır,merhametle,sevgiyle,şefkatle yaklaşılırdı.Bir başkasının çocuğu düşüp ağlasa,kendi çocuğu imişcesine itinayla alakadar olunur,asla sırt çevrilmezdi.

Kaldı ki başka gözle bakmak,düşünmesi bile iğrendiriyor insanı.

Geldiğimiz nokta gerçekten içler acısı.Dünya yaşanılası bir yer olmaktan çıktı yazık ki.Adalet doğrunun,iyinin  yanında değil alçaklığın hizmetine çalışır oldu.Çaresize deva olmak yerine,zalime yandaş olmakta neyin nesi.

Mardin'de 13 yaşındaki bir kız çocuğuna 26 mahluk tecavüz etmiş.Hayatını,hayallerini,umutlarını,düşlerini çalmış,yerle bir etmiş...Baba babalığı unutmuş paraya esir olup insanlığını yitirmiş.Ama daha fenası,derdimize kalkan bildiğimiz "Adalet Mekanizması!!!" mazlumun yarasını sarmak yerine zalimler ordusunun ekmeğine yağ sürmüş.13 yaşındaki masum bir kız çocuğu nasıl olurda onca insan bozması adamla gönül rızasıyla birlikte olur,hangi akıl kabul edebilir,hangi mantık onar bunu anlayabilmiş değilim.Nerden bu kanıya varıldı?Tecavüz olduğunu kabul etmeleri için ne yapması gerekirdi?Çok fena çokk.Çivisi çıkmış bu ülkenin ve dahi dünyanın.

Çocukluğumun Türkiyesine, o zamanın bozulmamışlığına, saflığına, yalınlığına, erişemediklerimize,  ulaşamadıklarımıza öylesine özlem duyuyorum ki...

Ve ben böylesi bir dünyaya 3 çocuk getirdiğim için,onların geleceği için,sahip olduklarından çok mahrum kaldıkları nice değerler için ne çok ızdırap ve endişe duyuyorum bilemezsiniz...