Uzuuuuunn bir hikayenin ikinci perdesi...

İki aya yakın bir süre önce yayınladığım bu postun devamını hemen ertesi gün yazmayı planlıyordum oysa...
Ama araya başka şeyler girdi ve planladığım gibi gitmedi işler.Siz önce ilk postu okuyup hemen peşinden de bu yayını okursanız sorun ortadan kalkacak sanırım :) Ya da siz bilirsiniz,keyfinize kalmış...

"Hayat siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir" diyordu bir zat-ı muhterem;sanırım John LENNON idi bu sözün sahibi.Kim olduğu çok önemli değil elbet,ne söylediği beni ilgilendiren.Neyse ne...

Bizim de başka başka planlarımız vardı geleceğe dair.Ahvalimiz oldukça iyiydi;keyfimiz yerindeydi.Epeydir üzerinde durduğumuz "ev sahibi" olma hayalimizi de gerçekleştirmiş,yerleşip düzenimizi kurmuştuk hatta.İşlerimiz de yolunda gidiyordu.O zamanlar henüz 21 aylık olan YA'yı emin ellere,anneme teslim edip gönlüm rahat işe gidip geliyordum.İşten dönüş saatini iple çekiyor,oğlumun yanına varır varmaz doyasıya tadını çıkartıyordum onunla geçen her anın.O'nunla hayat çok keyifli idi ve ben gelecekte yapacaklarımızı düşündükçe keyfin doruklarına yükseliyordum.

En ufak molaları atlamıyor,küçük kaçamaklarla nefes aralıkları yaratıyorduk kendimize.Çocukla birlikte tatillerin dengesi değişse de,ayrı bir zevki de beraberinde getiriyordu bu değişim.

Hal böyle iken,o malum havadisi öğrenmemizle birlikte,önümüze görüşümüzü en aza indirgeyecek kasvetli bir sis perdesi geriliverdi.Bir anda alt üst olduk;dengelerimiz değişti;elimiz ayağımız birbirine dolandı.Tam bir aptallaşma hali hasıl oldu üzerimizde.Zor da olsa tam bu yeni duruma ayak uydurmaya çalışıyorduk ki,ilk randevuda doktorun verdiği şok haberle tamamen dumura uğradık tabir-i caizse...

Aleti karnıma koymasıyla birlikte ekranda gördüklerimiz bizi dehşete düşürdü.Hayatımda böyle bir sahnye daha önce hiç şahit olmamıştım.Ekranda koca bir karartı ve ortasında küçük yuvarlak bir boşluk görmeye alışkındı gözlerimiz lakin o an gördüklerimiz koca bir hayret uyandırdı bizde.Nitekim doktorda da...
"Ne yaptınız siz yahu?" diyebildi şaşkınlıkla :)
Bizde aptallaşmıştık ve anlamsız bir biçimde sırıtıyorduk.
"Biz birşey yapmadık,gayet olağan gelişti herşey" diyebildik.
Doktor aleti bir o yana bir bu yana gezdirip durumu tespit etmeye çalışıyordu.Bir,iki,üç...dört...
"Üç kesin ama dördüncüden de şüphe ediyorum" dedi hınzırca gülümseyerek.

Neco'yla birbirimize bakıyor,içinde bulunduğumuz durumu idrak etmeye çabalıyorduk.
Ve mütemadiyen gülüyorduk...

Doktor detaylı ultrasona yönlendirdi bizi.Orda daha net sonuca varabileceğimizi dile getirdi.
Şaşkın,tedirgin,ürkek ve heyecanlı ruh halleri dahilinde girdik ultrason odasına.Farklı bir doktor karşıladı bizi.Hemen uzandım ve derhal ekrana ve doktora odaklandım...
Doktor baktı, baktı, baktı veeee.

"Üçüz" dedi.
"Kesin mi yani?Hepsinin kalp atımını alabiliyor musunuz?" dedim tedirginlikle.
"Evet kesin" dedi.

Şaşkınlığımız durumun teyit edilmesiyle tavan yaptı.Elimiz ayağımız titriyor,nasıl hareket edeceğimizi kestiremiyorduk.Bundan sonrası için planlarımız ne olmalı idi?En mantıklı karara nasıl varabilirdik?Yeni hayatımız bizi hangi koşullar altına sokacaktı?Yükümüzün ağırlığı altında halimiz nice olurdu?
En basit ve bence en vahimi, burdan eve gitmeyi becerecek aklı selimliğe nasıl vakıf olabilirdik?

Ayaküstü Neco'yla "ne yapmalıyız?" ı konuştuk.21 aylık bir oğlumuz vardı ve 3 bebek birden gelecek olması bizim ve asıl önemlisi O'nun hayatını nasıl etkilerdi.Maddi boyutunun üstesinden gelebilir miydik?Her çocuk rızkıyla gelir buna şüphe yok evet ama bu endişe duymamızı engelleyecek teselliyi temin etmiyordu bize.Ya anne-baba olarak ruh sağlığımız,birbirimizle olan münasebetimizin akibeti ne olacaktı?Allah dağına göre kar verirmiş muhakkak;peki ama biz o denli muktedir miydik bu büyük sorumluluğu layıkıyla yerine getirme hususunda?Bunca bebek özlemiyle yanıp tutuşan,bu uğurda varını yoğunu ortaya koyan nice çiftler varken,bu üç meleği emanet etmek için bizi seçmesi ne anlama geliyordu?
Aklımız bunca karışıkken,beynimizde bunca soru işaretleri cevaplarını arıyorken sağlıklı karar veremezdik.Sağlimen düşünmemiz,hayırlı bir karara varmamız lazımdı.Derhal doktorun yanına çıktık ve "Kürtaj!!!" için ne kadar süremiz olduğunu sorduk.
"En fazla 1 hafta" dedi.
1 hafta içinde bizim için en doğru kararı vermeli idik.Her ne kadar kürtaj fikri tüylerimi diken diken ediyor olsa da,en ağır basan olasılık an itibariyle buydu.

Bu karmaşa hali içerisinde çıktık hastaneden.

Az biraz kendime geldiğimde elime telefonu alıp benden derhal haber bekleyen-bebek planları gündemde olan- yakın arkadaşım ...... yı aradım.Durumdan haberdar olunca şaka yaptığımı zannetti önce.Gayet ciddi olduğumun ayırdına vardığında,en az benim kadar şaşırdı O'da.
"Biz bir tane için kendimizi paralıyoruz, hatun üçer üçer doğuruyor" diyerek de alaya aldı meseleyi.

Peşinden annemi aradım.Utana sıkıla,endişe içinde söyledim O'na da.O'nunda tepkisi farklı değildi.
"Nasıl yani?" oluyordu herkesin ilk tepkisi...
Normal değil miydi?
80 doğumda bir ikiz,87 doğumda bir de üçüz olur diyordu istatistiklerde gebelikler.
Biz bu tekil gebeliğe oranla ender rastlanan duruma denk gelmiş ve bu nedenledir ki tüm şaşkınlık dolu tepkileri üzerimize çekmiştik.

Bir hafta boyunca inanılmaz zor günler geçirdim(k).Öyle olursa nasıl olur?Böyle olursa ne yaparız? 3 tane cana nasıl kıyarız? Odur budur şudur...Offfff düşündükçe hala geriliyorum.

İşin bir de dini boyutu vardı.Nasıl büyük bir günah olduğu aşikardı.Affı yoktu.Maneviyatı güçlü olan herkesin irkildiği gibi bende dehşet derecede korkuyordum böylesi bir cürmün ceremesinden.

Ama asıl çekindiğim -Allah'ın affına sığınarak- O'nların canına kast edersem Allah'ın beni oğlumla cezalandıracağı düşüncesi idi.Ya O'na birşey olursa? Ya 3 cana kıydığım için Allah elimdekini de alırsa?Düşüncesi beni derin çıkmazlara sürüklüyordu.Yolumu bulmaya çalıştıkça kayboluyor,debelendikçe daha beter saplanıyordum.

Tam artık karara vardım derken biri geliyor,içinde bulunduğum durumu anlıyormuş gibi akıl veriyor,yeniden tepetaklak ediyordu beni.

"Ne güzel kalabalık bir aile olursunuz"
"Dördü bir arada büyürler,sonra da rahatlarsın"
"Çok günahhhh,sakın yapmaa!!!"
"Herkese nasip olmaz böylesi şeyler,aman sakın"
"Biz de yardım ederiz,büyür işte yaa" !!!!
"3 cana kıyılır mı,delimisin?"
"Allah rızkını verir merak etme"
vs vs vs.....

Bu ve bunun benzeri pek çok söylem gelgitlerimi iyice perçinliyor,içinden çıkılması zor bir hale sokuyordu beni.Herkes, içinde bulunduğum durumun vehametinin farkında olmadan kendince ahkam kesiyordu bolca.Davulun sesi uzaktan hoş geliyordu zira.Bu şartlar altında sağlıklı kararlar almam mümkün değildi.

Neco'da endişeli idi haliyle.Babalık sorumlulukları kat be kat artacaktı.Hazır değildi,hissediyordum.Her ne kadar 3 çocuk hayali kursa da evliliğimizin en başından bu yana,henüz erkendi ve hepsinin bir arada gelecek olması sarsacaktı bizi pek tabi.O'da aldırılması konusunda hemfikirdi.

En son gece bolca dua ettim Allah'a.Beni en doğruya en hayırlıya yönlendirmesi için yakardım tüm benliğimle.O'ndan başka kimse yardımcı olamazdı bana.O biliyordu içimden geçenleri.Kalbimin dilinden bir tek O anlıyordu.Beni salaha götürecek yolu da bir tek O bilirdi.İnancım sağlamdı.

Bu düşüncelerle sabahı ettim.Hazırlanıp yola çıktık.İçimden hala "Allah'ım hayırlısı ne ise o olsun.Bir ışık yak ve beni fikrimden caydır" diye yakarıyordum gözümden akan yaşlarla.Hastaneye varıp doktorun odasına girdiğimizde kararımızı ilettik doktora.Gerekli evrakları doldurduk fakat ben hala kendimde değildim.Doktor operasyona girmeden ultrasona aldı beni son bir defa.

Veee kalbimi,ruhumu,tüm benliğimi etkisi altına alan eşsiz bir nurla dolduran o "ışığı" göndermişti Rabbim bana.

"Şu an ikiz devam ediyor gebelik" dedi doktor.

Biri feda etmişti kendini,diğer ikisi için sanki...

Ne olduysa o dakika oldu.Vazgeçiverdim birden.Bu bir işaretti bana.İki üçe göre daha kabul edilebilir bir durumdu.Ya da ben o an öyle duyumsadım,öyle görmek istedim.Birden aydınlanıverdi bütün karanlık düşünceler.Kalktı önümdeki kasvetli perdeler.Velhasıl olumlandı içinden çıkamadığım karamsar tüm duygular...

Şimdi,karar aşamasında yaşadığım benzer duygulara gark olacağım koskoca bir 8 ay bekliyordu beni.

Hayat biz başka planlar yaparken,başımıza bambaşka şeyler getirmişti ....

Küçük bir dipnot: İkizler şu an itibariyle 3 yaş 4 aylık kocaman birer abi abla oldular bile.Beni tanımayıp hamile olduğumu zannedenlere belirtmek isterim :)