Doğuştan Dopingli...

Düşünüyorum da;

Bende çocuklarım kadarken bu denli hareketli miydim acaba?

O kadar eskileri hatırlamam olanaksız elbet fakat ilkokul çağlarımı anımsıyorum.Gayet sakin,munis bir kız çocuğuydum.Bir tahta beşiğim vardı sallanan,annemin içine döşek ve yastık yaptığı;bir de fatoş bebeğim.Saatlerce onla evcilik oynadığımı bilirim.Erkek kardeşimde sakindi.Üç beş mandal dökerdi önüne annem,bir de sepet,girerdi o sepetin içine,kendi kendini uzun süre eğlerdi bu şekilde.Annem de rahat rahat işine gücüne bakardı bu sayede.

Biz mi embesildik,şimdiki çocuklar mı deli fişek bilemedim.

Sabah uyanınca insan azıcık mahmur olur,kendine gelemez bir süre değil mi?Yani bizim gibiler için durum böyledir.Ama çocuklar standart insan kategorisinin dışında varlıklar bence.Nasıl oluyor da gözlerini açtıktan itibaren,tüm gece uykuda enerji yüklemesi yapılmış gibi,dimdik,gayet zinde,son derece dinamik sözün özü fişşşek gibi olabiliyorlar anlamış değilim.Biri bana izah etsin lütfen.Hiç insansı bir durummuş gibi gelmiyor bu bana !!!

Benim kendime gelmem için minimum 10 dakikaya ihtiyacım var.Gerinmem,genleşmem,yatağın içinde sağa sola dönmem,"ahhh azıcık daha uyumak vardı şimdi" diye hayıflanmam,peşi sıra "bırak ahh vah etmeyi,sıçra kalk ayağa işine bak" diye kendimi dürtmem velhasıl spatula ile kendimi yataktan kazımam gerek...
Bazen düşünürüm;böyle anne,özellikle de eş olunmaz ki canım.Kadın dediğin,eşinden önce kalkmalı,sabahlığını geçirip üstüne çayı ocağa koymalı,kahvaltıyı hazır edip,gülen yüzü,sıcacık sesi ve içten öpücükleriyle ev halkını uyandırmalı;uyananların gününü aydınlatmalı,yüzlerine tebessüm kondurmalı,kalplerini ısıtmalıdır değil mi?Edilen kahvaltının ardından sükunetini ve güler yüzünü muhafaza ederek,eşinin ve çocuklarının hazırlıklarıyla ilgilenmeli,bu hazırlıklar esnasında sonsuz müşfik olunmalı,kriz anlarında sağduyuyu elden bırakmamalı,hatta krize mahal vermemeli,yüzüne asılı kalmış gülümsemesiyle eşini işe,çocuklarını okula,öpücükler sevgi sözcükleri ve dualar eşliğinde uğurlamalıdır birde.Tahayyül eder ve yazarken herşey tastamam amma uygulama kısmında çuvallıyor işte insan.Kabul,bir kısmını yapmak için azami zorluyorum kendimi lakin başından sonuna  dek 4*4 lük uygulayacağım bir ritüel haline getiremezmiyim bunu acep?
Olmuyor;uyku bedeni esir alınca,feriştahı gelse kaldıramıyor işte yataktan.Evliliğimizin ilk yıllarındaki müthiş performansımın ardından nicedir terkettim ben bu "rüya eş,rüya anne" modelini.Zavallı kocacım her sabah bir umut bekledi tekrar kendime gelmemi lakin,çocuklar hayatımıza dahil olalı beri rutinimin değişmesi ve bünyemin bu duruma adaptasyonunun mümkün olamayışından kesti ümidi epeydir.
Rüya eş,rüyalarda kaldı velhasıl...

Neyse nereden geldik bu konuya?

Sabah güne bunca dinç başlayan çocuklar,tempolarını sekteye uğratmaksızın devam ediyorlar taşkınlıklarına. Kah "dana kaçıyorrr" nidalarıyla birbirlerini kovalıyorlar,kah alt alta üst üste boğuşuyorlar,yahut anlamsız bir dolu kelimeler eşliğinde kahkahalarla gülüşüyorlar.Çoğunlukla keyif verse de bu kahkaha nöbetleri,kimi zaman sinir bozucu olabiliyor.Mesela kahvaltı esnasında ya da giyiniyorken,veya dişlerini fırçalarken gerçekleşiyorsa bu anlamsız seremoni,yaptıkları her ne ise uzadıkça uzamasına sebep oluyor işlerin.Ben müdahale edince, karşısındakini iplemezmiş gibi suratıma bakıp,inadına gülümsemeleri ise çığrımdan çıkarmaya yetiyor beni.Bas bas bağırıyor,tehditler savuruyorum bu kez.Tıpkı bu sabah olduğu gibi.Halbuki her sabah güne bunca neşeli başlamalarına sevinmem gerekiyorken,iflah olmaz yabanlığımla keyiflerinin içine ediyor olmak ne çok acıtıyor canımı oysa...

Gün boyu okuldalar.YA zaten uyumuyor.RU veZE de uyumayı reddettiklerinden onlarda uyumuyorlar öğlen.Onca hareket ve atraksiyona, bir de öğlen uykusu ve dinlencesinin olmayışını eklersek,eve geldiklerinde pestillerinin çıkmış olması,yemeklerini zor yiyip,oldukları yerde sızmaları beklenmeli değil mi?Ben bekliyor ve öyle de umuyorum da,zamane çocuklarının her daim yedek bataryayla gezdiğini unutuyorum yazık ki.Eve geldiklerinde anında yedek batarya devreye giriyor ve herhangi bir tükenmişlik emaresi olmaksızın kaldıkları yerden devam ediyorlar coşkunluklarına.
Esasen üçünün bir arada büyüklerine ihtiyaç duymadan neşe içinde oynadıklarına şahit olmak büyük haz, da, bizimle birlikte tüm apartman halkını rahatsız edecek denli gürültü üretiyor olmaları,insanı azıcık!!! geriyor doğrusu.Neyse ki 1.katta oturuyoruz da,minimum şikayetle kurtarıyoruz bu durumu.

Evde bunca hareketli olmaları kabul edilebilir ve tarafımızca üstesinden gelinip sıradanlaştırılmış bir durum fakat, aynı taşkınlıkları gittiğimiz başka herhangi bir yerde yapıyor olmaları çileden çıkartıyor beni ve dahi herkesleri.Misal;bu akşam gittiğimiz anneanne evinde,tüm akşam,şu "umutsuz ev kadınları" nın Türkçe versiyonundaki en umutsuz kadının çocukları gibi,durmaksızın,vızır vızır,oradan oraya atlayıp,zıplayıp,birbirlerine sataşıp,sataştıklarıyla kalmayıp bolca şikayetlenip beynimizi infilak noktasına getirdiler.Babam "artık gidin" der gibi gözümün içine bakmaktaydı ki,O'na daha fazla zulm etmeyip atladık döndük evimize."Ne ne gerek 3 çocukla dışarı çıkmak,oturmalara gitmek" diye geçirsem de her seferinde içimden,deli gönül arzu ediyor işte suç benim değil...

Akşam,evde geçirdikleri birkaç saat sonunda,onca temponun ardından hala uykuyu reddediyor olmaları da, aklımın almadığı bir diğer konu.İnsan azıcık yorgun düşer,elleri kolları sızlar,bacakları dermansızlaşır falan dimi?Yok yok dedim ya,bunlar standart dışı varlıklar.Bir kaç zorlu direnç gösterisi sonunda pes edip,pijamalar giyilir,sütler içilir,dişler fırçalanır,çişler yapılır,uyumayı geciktirmek adına son bir su içilir! veeeee...

 "ortaya bennnn"* çığırtmaları eşliğinde üçü birden ebeveyn yatağına dizilir.

Önceleri YA kendi yatağında;başına birimiz,RU ve ZE kendi yataklarında;başlarına diğerimiz geçer,ayrı ayrı okurduk  kitaplarımızı.Şimdi ise hem tek elden iş çıkması,hem de her gece  nöbeti birimizin devralıp diğerinin dinlenmesini uygun bulduğumuzdan bu şekilde hareket ediyoruz epeyidir.Bir de anne babalarının yataklarında uyumak daha çok hoşlarına gidiyormuş her nedense.Uyuduklarında tek tek yataklarına yerleştirmekte ayrı bir eziyet ama neyse...

Şükür ki kesintisiz bir gece uykusu uyuyorlar da,hem kendileri,hem de biz bir nebze dinlenebiliyoruz bu sayede...
Bir de ben zamanlıca uyumaya çalışsam ya,neyse....

* YA kenarda yatmaktan korktuğu için her seferinde ortada yatmaya fırsat kolluyor.Dahası mecbur bırakıyor.Bir keresinde yerde küçük bir örümcek gördüğünden,kenarda yatınca o örümceğin gelip kendisine zarar vereceğini düşünüyor :(