Etme Bulma Dünyası...

ZE'ciğimin elinden ördeği...

İnsanoğlu ne tuhaf;

Ya da şu annelik halleri ne tuhaf mı demeliyim?Yo yo eminim babalar da böyle hissederlerdi?Nitekim akşam beraber geçirdikleri hepi topu 2-3 saatlik sürede bile "uyusalar da rahat etsek" diye gözlerinin içlerine baktıklarına göre O'nlar da bizlerden pek farklı değildir diye düşünüyorum.

Neden mi bahsediyorum?

Sabah çocukları okula gönderip kapıyı kapadıktan sonra derin bir ohhhh çekişimin çelişkisinden.


Sahiden,öyle bir şey ki bu;hem akşama değin tamamen kendine ait bolca vaktin olacağından bulunmaz bir nimet gibi duyumsarken,aynı zamanda "nasılda bencil bir anneyim ben,O'nların bakımını başkalarına emanet edip kendi keyfimin derdine düşüyorum" u düşündürten histerik bir duygu haline dönüşebiliyor.

O denli karmaşa halinde geçiyor ki sabah uyanıştan evden çıkışa kadar geçen süre,başka türlü düşünmem, her şey toz pembe,çocuklarla vakit geçirmek ne de şahane gibi riyakar cümleler kurarak kendimi ve dahi başkalarını kandırmam mümkün değil.

Temposu öyle ağır ki bu iki saatlik mesainin,böyle düşünmem çok da abes olmasa gerek.


Şöyle ki;

Sabah 08:30 gibi kalk.Güne hayırla başlayıp,öyle de devamı için dua et,

Yüzlerini yıkamaya ikna et,ikna olmadılar tehdit et,banyoya girdiler birbirlerine sataşmalarına müdahale et,ortalığı havuza çevirmelerine veryansın et,güç bela soktuğun banyodan aynı meşakkatle çıkmalarına sabret,kahvaltıda sandalyeyle başlayıp,yumurtalıkla devam eden,tabakla süregidip,kahvaltılıklarla takip eden binbir türlü kapışmalarına mukavemet et,ahtapot misali 8 kola eşdeğer 2  kolla,3 çocuğu senkronize biçimde lokmaları ağızlarına sokarak doyurmaya dirayet et,lokmaları ağızlarında tutmamaları için periyodik olarak tembih et,işe yaramadı münakaşa et,en olmadı tehdit et,bardaklarındakilerin dökülmesi ihtimaline karşı ikaz et ve tüm bunların sonunda bu sofradan aklı selim bir biçimde kalkabilmeye niyet et,peşisıra dişlerini fırçalamalarına eşlik et,bu esnada yaptıkları taşkınlıkları bastırmaya gayret et,pijamalarını çıkarıp katlamalarına ikna et ve bunları yaparken ki zıvanalıklarına feveran et,seçtiğim kıyafetlere bahaneler bulup giymek istemeyişlerini hazmet,sağa sola kaçışan çocukları kapı önünde toplamak için sebat et,ayakkabı mont giyme seremonisi esnasındaki kurtlu hallerine isyan et;
Herşeye rağmen,çıkarken güleryüzle,öperek,kucaklaşarak, sevgiyle ve duayla uğurlamaya dikkat et...

ve haliyle tüm bunların ardından kapıyı örtünce geriye kalan sükunete şükret...

Tüm bunların üstüne böyle hissetmem normal değil mi?