Kızı Olanın Vay Haline...

Kim demişti  "bir kız çocuğu her anneye nasip olmalı,kızı olmayan anne oldum demesin" diye...

Bak işte şimdi de diyorum ki:

Kızın mı var derdin var...

Kök söktürüyor bana bu aralar kelimenin tam anlamıyla.İnadım inat,dediğim dedik.Her ne yapıyorsak "ben yapacağım" diye atılıyor ortaya.Tamam yapsın,iyi de beceriyor ne yapıyorsa ama acelemiz olduğunda diretmesi sinirlerimi bozuyor yahu.Üstelik kıyametleri de koparıyor istediği olmayınca.

Pek de süslü.Sabah okula hazırlanırken iki saat ne giyeceğinin kavgasını veriyoruz tek derdim oymuş gibi.Benim hazırladıklarımı beğenmeyip burun kıvırıyor,üstelersem yaygara çıkarıyor ve sonunda kendi istediğini yaptırıyor.Kel alaka kombinlerle ama kendi beğenileriyle okul yolunu tutuyor.Bir de giyindikten sonra babasının karşısına geçip "tataaaammm,çok güzel olmuş muyum babacım?" diye beğeniye sunuyor.

Yelek,hırka vs.giydirmek ayrı bir sorun.Üzerindeki bluzu kapatıyor düşüncesiyle reddediyor giymeyi."Kızım üşüyeceksin",yok kime ne?Bildiğini okuyor cadı.Es kaza giydirebilirsem pazarlık yapıyor"okula gidince çıkartacağım ama" diye.Ne halin varsa gör.

Aman ne çile...

pantolon giyilmedi ya...

Kot pantolon takıntımız var birde.Pek seviyoruz jean giymeyi.Üstelik skinny tarzı:)

Bir kaç gün önce,iki gün üst üste giydiği kot pantolonu 3.gün de giymek isteyince izin vermemiş ve şort etek giydirmiştim.Veryansın ederek reddetti giymeyi ve iki saat ayak direyip odasından çıkmadı hasbam.Biz gidiyormuş gibi yaparak daire kapısını üstüne örtüp onu içerde yalnız bırakınca ağlayarak geldi ve babası dayanamayıp içeri girerek alıp getirdi arabaya.Ama ne olsa beğenirsiniz:

Yine dediğini yapmış ve kirli pantolonu geçirmiş bacağına,üstelik pis pis sırıtarak da meydan okurcasına...

Geçenlerde bir sabah uyandı ve direkt olarak ağlamaya başladı."Allah Allah ne oluyor acaba?" dedim.Huyu değildir öyle sabah sabah ağlayarak uyanmak.Sonra kendi kendine mızırdanarak söylendiğini duydum.Aynen şöyle diyordu:

"Ama ben bunu giymek istemiyorum,bunu giymiycektim"

Sabah sabah uyanmış ve pijamalarına bakarak ağıt yakıyordu benim kokoş kızım.Akşamdan üstünde olan skinny!!! kotunu sabah kalkıpta üstünde göremeyince çok içerlemiş ve kendine gelmeyi bile beklemeden kalkıp tekrar üstüne geçirmişti bile ben yanına gittiğimde.Merak ediyorum bu kızla geçireceğimiz evreleri ve şimdiden endişelerim aldı başını gidiyor...

kendi haline bıraktığım bir gün...

Kız çocuğu olur da makyaj özentisi olmaz mı?Pöfffff....

Ne zaman işe güce dalıp başı boş bıraksam,yatak odamda makyaj masamın önünde buluyorum hatunu.Sürüp sürüştürmüş,parfümleri üstüne boca etmiş vaziyette hemde.Öyle de masum bakıyor ki yüzüme,kızamıyorum da kendisine.

Ben de öyle idim küçükken,biraz da ondan belki de.Annem ortalıkta olmadığı bir anda alıverirdim rujunu elime,dudaklarıma,yanaklarıma sürerdim de sürerdim.Onun geldiğini anladığım an var gücümle silmeye çabalardım ama nafile anlardı o yine de kalıntılardan.

Bir de o zamanlar(hala var gerçi,hatta edindim bile bir tane) kapağı altın renginde,ruju yeşil fakat sürünce çok tatlı bir pembesi olan "sihirli ruj" diye satılan bir ürün vardı.Sürünce kolay kolay çıkmıyordu.Onu sürersem vay halime.Silsem de boşuna,şıp diye anlardı annem ve söylenir de söylenirdi.

Zaman geçti,devran döndü ve aynı sahneleri şimdi ben kızımla yaşıyor ve gülümseyerek karşılıyorum durumu.

Çok sempatik değil mi ama?

Herşeye rağmen keyfi bir başka.Kızı olan anneler ne dediğimi iyi bilir.Onunla mutfakta çorba karıştırmak,keke yumurta kırmak,masa hazırlamak,sofra toplamak,tırnaklarımıza oje sürmek,bağıra çağıra şarkılar söylemek, deliler gibi dans etmek,gezmelere gitmek,hatta giydirip kuşatmak!!! ayrı bir zevk.

Tıpkı küçükken oyuncak bebeğimle evcilik oynadığım günlerdeki gibi...