2 yıl 3 ay 17 gündür her an söylemesini beklediğim ama aslında söylediğinde hiç hoşnut olmayacağım cümleyi sarfetti benim canım abi oğlum...
Dün akşam babasının kucağına uzanmış çizgi film izlerken,Rüzgar Yamaç'ın göbeğine dokundu sempatik tavırlarla,
lakin dokunmaz olaydı...
Ayağında spor ayakkabı olduğu halde Rüzgara bir tekme salladı,çocuk Muhammed Ali'den aparkat yemişçesine ne olduğunu şaşırıp canı yanmış halde ağlamaya başladı:(
Babası önce bir ikaz edip arkasından odasına molaya gönderdi,tabi Yamaç bu durumdan ziyadesiyle mutsuz ağlaya zırlaya odasına çekilip sürenin dolacağı anı tüm asabiyetiyle beklemeye başladı...
Takribi 10 dk nın ardından baba kalktı ve odasına gitti,bende peşinden tabi...
Ona,yaptığının yalnış olduğundan ve kardeşine bu şekilde davranarak onun canını çok yaktığından bizim aslında evlatlarımızın hepsini eşit derecede çok sevdiğimizden,kardeşlerininde abilerini ne kadar fazla sevdiğinden uzunnn uzuunnn bahsettik ve gidip kardeşinden özür dilemesi gerektiğini hatırlattık...
Ama dikbaşlı ve gururlu oğlum bu duruma pek sıcak bakmadı ve tabi ki özür dilemeyi reddetti..
Bizde hatasını düzeltene kadar odasında oturup düşünmesini ve özür dilemeye karar verdiğinde içeri gelmesini söyleyerek tekrar odasına gönderdik.
Yamaç tabi ki bu durumuda hemen reddedip sonunda özür dilemeye ikna oldu ve içeri gelip zoraki de olsa Rüzgardan özür diledi...
Arkasından işte o malum cümle geldi:
"Keşke Rüzgarla Zeynep benim kardeşim olmasaydı,keşke ben tek başıma olsaydım" :(((((((((((((((((
2 yıl 3 ay 17 gündür ;
"oğlum,kardeşlerin olduğundan dolayı mutlu musun?" ya da "tek başına olsaydın,bütün oyuncaklarınla tek başına oynasaydın daha mutlu olurmuydun?" şeklindeki sorularımla mütemadiyen sınadığım ve her defasında
"kardeşlerim olduğu için mutluyum,onlar olmasaydı hiç mutlu olmazdım" şeklindeki net ve kendinden emin cevapları sayesinde içimdeki tedirginlikleri biraz biraz yok etmişti şimdiye kadar.
Belki o an ki kızgınlığından,belkide şimdiye kadar biriktirdiklerinden bu hisse kapıldı ve sonunda isyan bayrağını çekti.
Ama ben biliyorum ki oğlum kardeşlerini çoook seviyor ve onlarla gerçekten çok mutlu..Oyuncaklarını her daim paylaşmak zorunda kalsa da,tek başına kimsenin müdahalesi olmadan rahat rahat oynama şansını pek bulamasa da,eline aldığı her nesneye ortak çıkan birileri olsa da o kardeşleri olduğu için halinden memnun...
Ara sıra isyan bayrağını sallamakta en tabi hakkı dimi ama???
insan hiç birine kıyamıyor değil mi!.. bizde bebek olduktan sonra kızımızın tepkisini ve ilişkilerinin nasıl olacağını çok merak ediyoruz..
YanıtlaSilBen daha hamile olduğumu öğrendiğim andan itibaren ne kuruntularla kabusa çevirmiştim hayatımı.2,5 yaşında abi olacaktı ve en önemlisi 2 tane birden kardeşi olacaktı.Onun psikolojisini düşünmekten gecem gündüzüm zehir olmuştu desem yeridir.Halada zaman zaman dert ediniyorum kendime.Umarım büyük oğlum gerçekten mutludur.
YanıtlaSilUmarım sizin kızınızda çabuk adapte olur kardeşine.
Şuda bir gerçek bir çocuğa verilecek en güzel hediye bir kardeştir bence.Hemde arayı fazla açmadan...
Kolay doğumlar diliyorum...
maşallah çocuğa çok iyi dayanmış iki yıldan fazla.benim meleğim daha birkaç geçmeden ona benzer bir cümle sarfetmişti malesef:(
YanıtlaSilçok üzüldüm, işte benim de korku ile beklediğim cümle..kolay olmadığı kesin ilk gçz ağrılarımız için ama alışacaklar ve sevecekler, yani öyle olmalı... onları böynu bükük görmek istemem...ilk göz ağrımız, annaliği ilk tattıran oğlullarımız bizim... üzüldüm ya..
YanıtlaSil