Yaklaşık 3 yıldır ev istirahatine çekilmiş olan ben,bu durumdan ziyadesiyle yılmış,bezmiş,kendinden geçmiş ve hatta unutmuş buldum kendimi...
İşe başlayalı bugün itibariyle 22 gün bitti ve ben yavaş yavaş normale dönmemin sinyallerini veriyorum artık.
Mesela hergün makyaj yapıyorum aksatmadan,
Akşam oturdum bir güzel frenchimi yaptım mesela,
Haftada bir peeling yapıyorum -ki evde kaldığım 3 yılda 3 kezi geçmemiştir bu sayı,
Yoğurtlu ballı maskemi de itinayla uyguluyorum ve faydasını anında hissediyorum,
33 lük ben bir anda 23 lere iniveriyorum mesela:)
Rejime de devam,
hemde hiç olmadığım kadar iradeli,
tatlıların biri gelip biri giderken önümden,ben hıh diyip burun kıvırıveriyorum mesela,
hemde bennn ;)
58'i görmeden pes etmek yok,bilemedin 60 ;)
En önemlisi ruhen formdayım,
Mutluyum,huzurluyum,coşkuluyum,umutluyum.....
Uzuuunnn zamandır kaybettiğim optimist kişiliğime kavuşmak en büyük kazancım...
Sonbaharı sürerken mevsim,
benim ruhum ilkbaharın cıvıltısını,yeniden canlanışını,tazelenişini taşıyor iliklerine kadar...
Çiçek açıyorum kısacası...
Darısı başıma, darısı başıma, darısı başıma... Ne kadar çok söylersem o kadar çabuk gerçekleşir değil mi :)
YanıtlaSilBuse
YanıtlaSildarısı başına,darısı başına,darısı başına:)))